محمد بن فضیل: امام موسی کاظم علیه السلام درباره آیه «إنَّهُ لَقَوْلُ رَسولٍ کَریمٍ»{قرآن، گفتار فرستاده‌ای بزرگوار است.}(حاقه/40) فرمود: منظور از «فرستاده‌ای بزرگوار» جبرئیل است که از طرف خدا درباره ولایت علی علیه‌السلام پیغام آورده است. به ایشان عرض کردم: مفهوم آیه «وَ ما هُوَ بِقَوْلِ شاعِرٍ قَلیلًا ما تُؤْمِنونَ»{و
امام باقر علیه‌السلام: آیه 90 سوره بقره به این شکل بر رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله نازل شد: «بِئْسَمَا اشْتَرَوْاْ بِهِ أنفُسَهُمْ أن یَکْفُرواْ بِما أنزَلَ اللَّهُ [فِی عَلِیٍّ] بَغْیًا أن یُنَزِّلَ اللَّهُ مِن فَضْلِهِ عَلیٰ مَن یَشاءُ مِنْ عِبادِهِ فَباءوا بِغَضَبٍ عَلیٰ غَضَبٍ وَ لِلْکافِرینَ عَذابٌ مُهین»{آنها در مقابل بهای بدی،
امام باقر علیه‌السلام درباره آیه «فَلَمّا نَسواْ ما ذُکِّرواْ بِهِ فَتَحْنا عَلَیْهِمْ أبْوابَ کُلِّ شَیْءٍ حَتّى إذا فَرِحوا بِما أُوتوا أخَذْناهُمْ بَغْتَةً فَإذا هُمْ مُبْلِسونَ»{هنگامی که آنچه را به آنها یادآوری شده بود فراموش کردند، درهای همه چیز را به روی آنها گشودیم، تا خوشحال شدند. ناگهان آنها را گرفتیم.
امام صادق علیه‌السلام آیه 166 سوره نساء را این‌گونه قرائت و معنا کردند: «لٰکِنِ اللهُ یَشْهَدُ بِما أنزَلَ إلَیْکَ [فی عَلیٍّ] أنزَلَهُ بِعِلْمِهِ وَ الْمَلائِکَةُ یَشْهَدونَ وَ کَفیٰ بِاللهِ شَهیدًا»{خداوند گواهی می‌دهد به آنچه [درباره علی] بر تو نازل کرده، که از روی علمش نازل کرده است، و فرشتگان هم
امام باقر علیه‌السلام، آیه 64 سوره نساء را این‌گونه قرائت کردند: «وَ لَوْ أنَّهُمْ إذ ظَلَمواْ أنفُسَهُمْ جَاءوکَ [یا عَلیّ] فَاسْتَغْفَرواْ اللهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسولُ لَوَجَدواْ اللهَ تَوّابًا رَحیمًا»{اگر آنان هنگامی که به خود ستم کردند، نزد تو می‌آمدند [ای علی] و از خدا آمرزش می‌خواستند، و پیامبر هم
امام صادق علیه‌السلام درباره آیه «وَ إذا تُتْلیٰ عَلَیْهِمْ آیاتُنا بَیِّناتٍ قالَ الَّذینَ لا یَرْجونَ لِقاءَنا ائْتِ بِقُرْآنٍ غَیْرِ هٰذا أوْ بَدِّلْهُ قُلْ ما یَکونُ لی أنْ أُبَدِّلَهُ مِن تِلْقاءِ نَفْسی إنْ أتَّبِعُ إلّا ما یُوحیٰ إلَیَّ إنّی أخافُ إنْ عَصَیْتُ رَبّی عَذابَ یَوْمٍ عَظیم»{وقتی آیه‌های روشنگر ما را برای
امام حسین علیه‌السلام: رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمود: جایگاه ابوبکر پیش من، مثل گوش است. و منزلت عمر پیش من، مثل چشم است. و جایگاه عثمان پیش من، مثل جایگاه قلب است. فردای آن روز، در حالی که امیرالمؤمنین علیه‌السلام همراه ابوبکر، عمر و عثمان بود، پیش پیامبر(ص) رفتیم و عرض
حسن بن راشد: در دوران خلافت مهدی عباسی، شریک بن عبدالله نخعی، قاضی کوفه به من گفت: ای ابوعلی، می‌خواهم حدیثی را برای تو بخوانم، تا هم ایثار من برای تو باشد و هم لطف خدا به تو، مشروط به اینکه تا من زنده هستم آن را برای کسی نخوانی.
از پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله درباره آیه «الَّذینَ آمَنواْ وَ عَمِلواْ الصّالِحاتِ طوبٰی لَهُمْ وَ حُسْنُ مَآب»{کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده‌اند، خوشا به حالشان، خوش سرانجامی دارند.}(رعد/29) سؤال شد، فرمود: «طوبی» نام درختی است که تنه آن در خانه من و شاخ و برگ آن بر اهل بهشت سایه
ابن عباس درباره آیه «إنَّ الَّذینَ أجْرَمواْ کانواْ مِنَ الَّذینَ آمَنواْ یَضْحَکونَ»{گناهکارها همیشه به مؤمنان پوزخند می‌زدند!}(مطففین/29): منظور این آیه، حارث بن قیس و جمعی از همراهان اوست. هرزمانی که امیرالمؤمنین علیه‌السلام از کنارشان می‌گذشت، می‌گفتند: این را ببینید که محمد(ص) از بین اهل بیتش انتخاب کرده… و با این
