ابن ابی الحدید: علی علیه‌السلام بعد از وفات مالک اشتر فرمود: خداوند مالک را رحمت کند. او برای من آن‌‌گونه بود که من برای رسول خدا صلی الله علیه و آله بودم. هنگامی که علی علیه‌السلام پنج نفر یعنی معاویه، عمرو بن عاص، ابواعور سلمی، حبیب بن مسلمه و بُسر
امام صادق علیه‌السلام درباره معنی آیه «وَ تَعیها أُذُنٌ واعیَه»(حاقه/12) فرمود: گوش امیرالمؤمنین علیه‌السلام هرچه بوده و هست را نگاه داشته است.
امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود: مقصود از آیه «رَجُلاً سَلَماً لِرَجُل»{مردی که تنها تسلیم یک نفر است}(زمر/29) من هستم که تنها فرمانبر یک مرد هستم و آن مرد هم رسول خدا صلی الله علیه و آله است. همچنین امام باقر علیه‌السلام فرمود: آن مرد فرمانبر، علی علیه‌السلام و شیعیان او هستند.
امیرالمؤمنین علیه السلام: اگر مرد مورد اعتمادی می‌یافتم اموالی را همراه او به مدائن برای شیعیان می‌فرستادم. مردی از صحابه با خود گفت: نزد امیرالمؤمنین علیه السلام می‌آیم و می‌گویم: من آن را می‌برم، و او به من اعتماد می‌کند. وقتی اموال را از او گرفتم راه کرخه را در
اسماعیل بن زیاد: علی علیه السلام به بَراء بن عازب فرمود: ای براء، پسرم حسین کشته می‌شود در حالی که تو زنده هستی و او را یاری نمی‌کنی. وقتی امام حسین علیه السلام به شهادت رسید، براء آه می‌کشید و می‌گفت: به خدا قسم امیرالمؤمنین علیه السلام راست گفت.
