جابر بن عبدالله انصاری: به امام باقر علیه‌السلام عرض کردم: ای پسر رسول خدا(ص)، گروهی معتقدند که خدای تبارک و تعالی امامت را در نسل حسن(ع) و حسین(ع) قرار داده است. ایشان پاسخ داد: به خدا قسم دروغ گفتند! مگر نشنیده‌اند که خدای متعال فرموده است: «وَ جَعَلَها کَلِمَةً باقیَةً فی عَقِبِهِ»{خدا آن را در نسل او ادامه داد}(زخرف/28)؟! با توجه به این آیه، آیا آن را در نسلی غیر از نسل حسین علیه‌السلام قرار داده است؟! بعد فرمود: ای جابر، تنها کسانی امام هستند که رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله به امامت آنان تصریح فرمود. همان کسانی که پیامبر خدا(ص) درباره آن‌ها فرمود: در معراج، نام‌های آنان را که بر پایه عرش با نور نوشته شده بود، دیدم؛ دوازده نام بودند. از جمله: علی(ع) و دو فرزند او(ع)، علی(ع)، محمّد(ع)، جعفر(ع)، موسی(ع)، علی(ع)، محمّد(ع)، علی(ع)، حسن(ع) و حجّت قائم(عج). اینها امامان برگزیده و طاهر اهل‌بیت(ع) هستند. به خدا قسم، هرکس غیر از ما ادّعای امامت کند، خدای تبارک و تعالی او را با ابلیس و سربازانش محشور می‌کند.
ایشان آهی کشید و ادامه داد: خدا حق این اُمّت را رعایت نکند، چون آن‌ها حق پیامبرشان را رعایت نکردند. به خدا قسم، اگر حق را به اهلش واگذار کرده بودند، هیچ کس درباره خدا با کسی دیگر دچار اختلاف نمی‌شد. بعد این اشعار را فرموند:
یهودیان به خاطر دوست داشتن پیامبرشان، از سختی‌های حوادث روزگار در امان ماندند
ولی مؤمنین به خاطر دوستی آل محمّد(ع)، در گشه و کنار جهان به آتش انداخته می‌شوند.
عرض کردم: سرورم، آیا امامت برای شما نیست؟ فرمود: بله که هست!
عرض کردم: پس چرا از حق خودتان گذشتید، در حالی که خدا می‌فرماید: «وَ جاهِدواْ فِی اللَّهِ حَقَّ جِهادِهِ هُوَ اجْتَباکُم»{در راه خدا جهاد کنید، و حقّ جهادش را ادا نمایید! او شما را برگزید}(حج/78). حضرت جواب دادند: پس چرا امیرالمؤمنین(ع) وقتی یاوری نداشت از حق خود گذشت؟ مگر نشنیده‌ای خدای متعال ضمن داستان لوط(ع) فرموده است: «قالَ لَوْ أنَّ لی بِکُمْ قُوَّةً أوْ آوی إلی رُکْنٍ شَدیدٍ»{لوط گفت: کاش برای مقابله با شما قدرتی داشتم یا به تکیه‌گاهی استوار پناه می‌بردم.}(هود/80)، و در داستانی از نوح(ع) می‌فرماید: «فَدَعا رَبَّهُ أنّی مَغْلوبٌ فَانتَصِر»{نوح پروردگارش را صدا زد و گفت من مغلوب شدم، به داد من برس!}(قمر/10)، و در داستان موسی(ع) می‌فرماید: «رَبِّ إنّی لا أمْلِکُ إلّا نَفْسی وَ أخی فَافْرُقْ بَیْنَنا وَ بَینَ الْقَوْمِ الْفاسِقینَ»{«پروردگارا! من به جز اختیار خودم و برادرم را ندارم، پس میان ما و میان این قوم نافرمان جدایی بینداز!}(مائده/25)؟! وقتی پیامبران الهی چنین حالی داشته باشند، عذر جانشین پیامبران موجّه‌تر است! ای جابر، امام مانند کعبه است، مردم به سمت او می‌روند نه اینکه او به سمت مردم برود.
