جابر جُعفی: از امام صادق علیهالسلام درباره تفسیر آیه «وَ إنَّ مِن شیعَتِهِ لَإبراهیم»{بیتردید، ابراهیم از پیروان اوست}(صافات/83) پرسیدم. ایشان فرمود: وقتی خدای سبحان، ابراهیم(ع) را آفرید و چشمش را بینا کرد، نگاه کرد و نوری در کنار عرش دید. گفت: خدایا، این نور چیست؟ فرمود: این نور محمد(ص)، برگزیده مخلوقاتم است.
ابراهیم(ع) نوری دیگر در کنار آن نور دید و گفت: خدایا این نور چیست؟ فرمود: این، نور علی بن ابیطالب(ع) است، یارِ دینم.
در کنار آن نورها، سه نور دیگر دید. گفت: خدایا، این نورها چه؟ فرمود: این نور فاطمه(س) است که دوستداران خود را از آتش جدا کرده است و نور دو پسرش حسن(ع) و حسین(ع).
گفت: خدایا، نُه نور دیگر میبینم که دور آنها حلقه زدهاند. گفته شد: ای ابراهیم، اینها امامانی از فرزندان (علی) و فاطمه(س) هستند. ابراهیم گفت: خدایا تو را به همین پنج نور قسم میدهم که آن نُه نور را به من معرفی کنی. گفته شد: ای ابراهیم، اولین نفر آنها علی بن حسین(ع) است و بعد پسرش محمد(ع) و بعد پسرش جعفر(ع) و بعد پسرش موسی(ع) و بعد پسرش علی(ع) و بعد پسرش محمد(ع) و بعد پسرش علی(ع) و بعد پسرش حسن(ع) و بعد حجت قائم(عج) پسر اوست.
ابراهیم(ع) گفت: خدایا، ای مولای من، نورهای بسیار زیادی میبینم که دورتادور آنها را گرفتهاند که غیر از تو، کسی تعداد آنها را نمیداند! گفته شد: ابراهیم، اینها پیروان آنها هستند، یعنی شیعیان امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب(ع).
ابراهیم(ع) گفت: شیعه او چگونه شناخته میشود؟ پاسخ آمد: با نماز 51 رکعتی، و بلند گفتن «بسم الله الرحمن الرحیم»، و قنوتِ قبل از رکوع، و انگشتری را به دست راست کردن. اینجا بود که ابراهیم(ع) گفت: خدایا، من را جزء شیعیان امیرالمؤمنین(ع) قرار بده.
خدای متعال هم در کتاب خود این طور گفت: «بیتردید، ابراهیم از شیعیان اوست».