ابن عباس: جمعی از رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله پرسیدند که آیه «وَعَدَ اللّهُ الَّذینَ آمَنواْ وَ عَمِلواْ الصّالِحاتِ مِنْهُم مَغْفِرَةً وَ أجْرًا عَظیماً»{خدا به کسانی از آنان که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده‌اند، آمرزش و پاداش بزرگی وعده داده است.}(فتح/29) درباره چه کسی نازل شده است؟

ایشان فرمود: وقتی روز قیامت شود، پرچمی از نور سفید برافراشته می‌شود و منادی ندا می‌دهد: سرور مؤمنان و کسانی که بعد از بعثت پیامبر(ص) به او ایمان آوردند، برخیزند. این‌جاست که علی بن ابی‌طالب علیه‌السلام بلند می‌شود و پرچمی که از نور سفید است به او داده می‌شود و این در حالی است که تمام پیشتازان اول، از بین مهاجران و انصار، بدون اینکه شخص دیگری در بین آنها باشد، در اطراف علی علیه‌السلام نشسته‌اند. علی علیه‌السلام بر منبری که از نور خداوند عزیز ساخته شده می‌نشیند و تک‌تک حاضران، به حضور او آورده می‌شوند و او پاداش و نورش را به او می‌دهد، تا اینکه نوبت به آخرین نفر برسد. بعد، به آنها گفته می‌شود: حالا خصوصیات خود و جایگاهتان را در بهشت شناختید. خدای شما می‌گوید: پیش من، پاداش و آمرزشی بزرگ که همان بهشت است را دارید.

در ادامه، علی علیه‌السلام بلند می‌شود، در حالی که مردم زیر پرچم او قرار دارند و همراه با او بلند می‌شوند تا اینکه آن حضرت، ایشان را به بهشت وارد می‌کند و دوباره به منبر خود برمی‌گردد. و دائماً مؤمنان به محضر او می‌رسند و او سهم خود را از ایشان به بهشت می‌برد و جمعی را هم برای جهنّم به جا می‌گذارد.

این معنای کلام خدای عزّوجل است که فرمود: «وَ الَّذینَ کَفَرواْ وَ کَذَّبواْ بِآیاتِنا أُوْلٰئِکَ أصْحابُ الْجَحیم»{کسانی که کافر شدند و نشانه‌های ما را تکذیب کرده‌اند، آنان اهل جهنم هستند.}(حدید/19). یعنی کسانی که به ولایت علی علیه‌السلام کافر شدند و آن را تکذیب کردند. ولایت علی علیه‌السلام حقی است که بر همه اهل جهان واجب است.