‌امام صادق علیه‌السلام درباره شأن نزول آیه «وَ إذا مَسَّ‌ الْإنْسانَ‌ ضُرٌّ دَعا رَبَّهُ‌ مُنيباً إلَيْهِ‌ ثُمَّ‌ إذا خَوَّلَهُ‌ نِعْمَةً مِنْهُ‌ نَسيَ‌ ما کانَ‌ يَدْعوا إلَيْهِ‌ مِنْ‌ قَبْلُ‌ وَ جَعَلَ‌ لِلَّهِ‌ أنْداداً لِيُضِلَّ‌ عَنْ‌ سَبيلِهِ‌ قُلْ‌ تَمَتَّعْ‌ بِکُفْرِکَ‌ قَليلاً إنَّکَ‌ مِنْ‌ أصْحابِ‌ النّارِ»{هنگامی که زیانی به انسان برسد، پروردگار خود را می‌خواند و به سوی او باز می گردد؛ امّا هنگامی که نعمتی از خود به او عطا کند، آنچه را به خاطر آن قبلاً خدا را می خواند از یاد می‌برد و برای خداوند همتایانی قرارمی‌دهد تا مردم را از راه او منحرف سازد. بگو: چند روزی از کفرت بهره‌گیر که از دوزخیانی!}(زمر/8) فرمود:

درباره ابوفصیل نازل شده است. او معتقد بود که رسول خدا صلی الله علیه و آله جادوگر است و چون بیمار می‌شد، از نسبت دادن این تهمت به پیامبر توبه می‌کرد اما به محض اینکه خداوند شفایش می‌داد، دوباره پیامبر را جادوگر می‌نامید. از این رو خداوند به او می‌فرماید: «قُلْ تَمَتَّعْ بِکُفْرِکَ قَلیلاً إنَّکَ مِنْ أصحابِ النّار». یعنی ای غاصب خلافت، چند روزی از خلافت به ناحق و بدون اجازه رسول خدا بهره‌مند شو.

سپس ‌امام صادق علیه‌السلام فرمود: آنگاه خداوند متعال سخن را متوجه علی علیه‌السلام نمود و مردم را از حال او و فضیلت او باخبر ساخت و فرمود: «أمَّنْ هُوَ قانِتٌ آناءَ الَّیْلِ ساجِدًا وَ قائِمًا یَحْذَرُ الآخِرَةَ وَ یَرْجواْ رَحْمَةَ رَبِّهِ»{کسی که در ساعات شب به عبادت مشغول است و در حال سجده و قیام، از عذاب آخرت می‌ترسد و به رحمت پروردگارش امیدوار است}.

[خداوند در ادامه می‌فرماید:] «قُلْ هَلْ یَسْتَوِی الَّذینَ یَعْلَمونَ»{آیا کسانی که می‌دانند} که محمّد صلی الله علیه و آله رسول خداست و «وَ الَّذِینَ لَا یَعْلَمُونَ»{و کسانی که نمی‌دانند} و او را جادوگر و دروغگو می‌نامند، [برابر هستند؟!]

«إنَّما یَتَذَکَّرُ أُوْلُواْ الْألْبابِ»{تنها خردمندان متذکّر می‌شوند} که شیعیان ما هستند.

‌امام صادق علیه‌السلام فرمود: ای عمار، این بود تأویل آیه.