زیاد بن منذر: در محضر امام باقر علیه‌السلام بودم در حالی که ایشان مشغول سخن گفتن با مردم بود. ناگهان مردی از اهل بصره به نام عثمان أعشی که از حسن بصری نقل حدیث می‌کرد برخاست و عرض کرد: ای فرزند رسول خدا، فدایت شوم، حسن بصری حدیثی را برای ما نقل می‌کند و معتقد است که این آیه درباره مردی نازل شده، ولی نام آن مرد را به ما نمی‌گوید! آیه این است: «یا أیُّهَا الرَّسولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إلَیکَ مِنْ رَبِّکَ وَ إنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ»(مائده/67).
امام باقر علیه‌السلام فرمود: ! چرا این کار را می‌کند؟! خدا نمازش را قضا نکند! او اگر می‌توانست نامش را ببرد، حتماً چنین می‌کرد.
[اما داستان آیه از این قرار است:] جبرئیل بر رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله نازل شد و به او گفت: پروردگار بزرگ و بلندمرتبه‌ات فرمان می‌دهد که مردم را به سوی نمازشان راهنمایی کنی و حجت را بر آن حضرت تمام کرد. پیامبر نیز به نماز سفارش کرد تا حجّت بر آنان تمام شود.
بار دیگری، جبرئیل نزد رسول خدا آمد و گفت: خدای بزرگ و بلندمرتبه فرمان می‌دهد که اُمّت خود را با زکات آشنا کنی، همان‌طور که ایشان را به نماز سفارش کردی. پس جبرئیل، پیامبر را به زکات سفارش کرد و حجّت را بر او تمام کرد و رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله نیز زکات را به مردم آموخت و حجّت را بر ایشان تمام کرد.
بار دیگر، جبرئیل به سوی پیامبر آمد و گفت: خدای متعال، فرمان می‌دهد که مردم را در ماه رمضان که میان شعبان و شوّال قرار دارد، وادار به روزه کنی و این که در آن چه باید بکنند و چه نباید انجام دهند، همان‌طور که آنان را به نماز و زکات سفارش کردی. پس جبرئیل، پیامبر را با روزه آشنا کرد و حجّت را بر او تمام نمود و رسول خدا نیز اُمّت خود را به سوی روزه راهنمایی کرد و حجّت را بر ایشان تمام کرد.
مرتبه بعد، جبرئیل نزد پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله آمد و گفت: خدای تبارک و تعالی به تو فرمان می‌دهد که اُمت را با حج آشنا کنی، همان‌طور که آنان را با نماز، زکات و روزه آشنا کردی. جبرئیل حجّت را بر پیامبر تمام کرد و رسول خدا نیز اُمّت خود را با حج آشنا کرد و حجت را بر ایشان تمام کرد.
بار دیگری جبرئیل نزد پیامبر آمد و گفت: خدای بزرگ و بلندمرتبه فرمان می‌دهد که اُمّت خود را با ولیّ‌شان آشنا کنی، همان‌گونه که ایشان را به نماز، زکات، روزه و حج راهنمایی کردی. جبرئیل حجّت را بر پیامبر تمام کرد. رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله در پاسخ فرمود: امت من چندان از دوران جاهلیت دور نشده‌اند! خداوند نیز آیه «یا أیُّهَا الرَّسولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إلَیکَ مِنْ رَبِّکَ وَ إنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ»(مائده/67) را نازل فرمود که تفسیر آن چنین است: آیا از مردم میترسی؟! خدا تو را از گزند مردم حفظ می‌کند!
در نتیجه رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله برخاست، دست علی بن ابی طالب را بالا برد و فرمود: هر که من مولای اویم، اینک علی مولای اوست. خداوندا، دوستدارش را دوست بدار و با دشمنش دشمنی کن و هر که یاری‌اش کند یاری کن و خوار و ذلیل کن آنکه او را خوار کند و هر کس که او را دوست دارد دوست بدار و دشمن هر کسی باش که با او دشمنی کند.
