ربیعة بن مالک: پیش حذیفة بن یمان رفتم و گفتم: اباعبدالله، مردم درباره علی‌بن‌أبی‌طالب و مناقب او گفت‌وگو می‌کنند اما مردم بصره به آنان می‌گویند شما درباره منزلت این مرد افراط می‌کنید. حدیثی درباره او برایم نقل می‌کنی که آن را برای مردم روایت کنم؟
حذیفه گفت: ای ربیعه، این چه سؤالی است که از من می‌کنی؟! من کدام فضیلت او را برای تو بگویم؟! قسم به خدایی که جانم در دست اوست، اگر همه اعمال امت محمّد صلی‌الله‌علیه‌وآله، از روزی که به نبوت رسیده تا به امروز را در یک کفّه ترازو بگذارند و یکی از اعمال علی علیه‌السلام را در کفّه دیگر قرار دهند، قطعاً برتر از همه اعمال آنها خواهد شد.
به او گفتم: این مدح بزرگی است و آنقدر سنگین است که قبول آن سخت و بیان کردنش سخت‌تر است. ای أباعبدالله، گمان می‌کنم افراط کردی.
حذیفه بلافاصله گفت: ای نادان، چطور قابل قبول نیست؟! کجا بودند مسلمانان وقتی که در روز خندق، عمرو بن عبدوُد و یارانش از خندق عبور کردند و ترس و وحشت مسلمانان را گرفت و علی علیه‌السلام عمرو را به مبارزه طلبید ولی به درخواست او جواب ندادند تا اینکه علی علیه‌السلام به مبارزه با او رفت و او را به قتل رساند؟! قسم به خدا، پاداش کار علی علیه‌السلام در آن روز، بزرگتر از اعمال امّت محمّد صلی‌الله‌علیه‌وآله تا به امروز و تا قیامت است!
