امیرمؤمنان علیه السّلام خطاب به ابوعبدالله جدلی: ای ابوعبدالله، آیا تو را از حسنه‌ای آگاه کنم که هرکس آن را به دست آورد به واسطه آن از هول روز قیامت ایمن خواهد شد؟ آن حسنه، حُبّ ما اهل بیت است، آیا تو را از سیئه‌ای که هرکس مرتکب آن شود خداوند او را با صورت در آتش افکند، آگاه سازم؟ دشمنی با ما اهل بیت است. سپس امیرالمؤمنین علیه السّلام این آیه را تلاوت فرمود: «مَن جاءَ بِالْحَسَنَهِ فَلَهُ خَیرٌ مِنها وَ هُم مِن فَزَعٍ یَوْمَئذٍ ءامِنونَ * وَ مَن جاءَ بِالسَّیِّئَةِ فَکُبَّتْ وُجوهُهُمْ فِی النّارِ هَلْ تُجْزَوْنَ إلّا ما کُنتُمْ تَعْمَلونَ»{هر کس نیکی به میان آورد، پاداشی بهتر از آن خواهد داشت، و آنان از هراس آن روز ایمن هستند. و هر کس بدی به میان آورد، به رو در آتش [دوزخ] سرنگون شود. آیا جز آنچه می کردید سزا داده می شوید؟!}(نمل/89|90)