امام جواد علیه‌السلام: روزی امیرالمؤمنین علیه‌السلام به همراه امام حسن و سلمان فارسی – در حالی که امیرالمؤمنین به دست سلمان تکیه داده بود – به مسجدالحرام آمدند؛ مردی خوش منظر جلو آمد و به امیرالمؤمنین سلام کرد و امام پاسخ داد. آن مرد نشست و عرض کرد: یا امیرالمؤمنین،
امام حسن علیه‌السلام، آیه «وَ أمّا بِنِعْمَةِ رَبِّکَ فَحَدِّث»(ضحی/11) را اینگونه معنا کرده‌اند: ای محمّد، در مورد الطاف ابوطالب در حق خودت، و فضائل علی علیه‌السلام در کتاب خدا سخن بگو تا ولایت او را بپذیرند.
ابن عباس: در حالی که در ذی قار همراه امیرالمؤمنین علیه‌السلام بودم، پسرش حسن علیه السلام را به کوفه فرستاد تا از اهالی آن برای جنگ با ناکثین بصره، یاری بگیرد. به من فرمود: ای ابن عباس، امروز پسرم حسن می‌آید و ده هزار سوار و پیاده همراه او است،
امیرالمؤمنین علیه السّلام در حال جان دادن فرمود: ای حسن، خداوند از پدرت پیمان گرفته که هر منافق و فاسقی را دشمن بدارد و از هر منافق و فاسقی نیز پیمان گرفته که پدرت را دشمن بدارد.
امام حسن علیه السّلام درباره آیه «وَ مَن یَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فیها حُسْنًا»{و هر کس نیکی به جای آورد، برای او در ثواب آن خواهیم افزود}(شوری/23) می‌گوید: مراد از «حسنه»، حُبّ آل محمّد صلی الله علیه و آله است.
