لعنت

ربیع بن قریع: پیش عبدالله بن عمر بودیم که مردی از اهالی بنی‌تمیم به نام حسّان بن وابصه به او گفت: دو نفر را دیدم که درباره علی(ع) و عثمان صحبت می‌کردند و از هیچ توهینی در حق آن‌ها کوتاهی نکردند! ابن عمر گفت: اگر لایق لعن بودند، خدا آنها

امام حسن عسکری علیه‌السلام در تفسیر آیات «إنَّ الَّذینَ یَکْتُمونَ ما أنزَلْنا مِنَ الْبَیِّناتِ وَ الْهُدیٰ مِن بَعْدِ ما بَیَّنّاهُ لِلنّاسِ فِی الْکِتابِ أُوْلٰئِکَ یَلْعَنُهُمُ اللَّهُ وَ یَلْعَنُهُمُ اللّاعِنونَ * إلّا الَّذینَ تابواْ وَ أصْلَحواْ وَ بَیَّنواْ فَأُوْلٰئِکَ أتوبُ عَلَیْهِمْ وَ أنَا التَّوّابُ الرَّحیمُ»{کسانی که دلایل روشن، و وسیله هدایتی

جابر بن عبدالله انصاری: به امام باقر علیه‌السلام عرض کردم: ای پسر رسول خدا(ص)، گروهی معتقدند که خدای تبارک و تعالی امامت را در نسل حسن(ع) و حسین(ع) قرار داده است. ایشان پاسخ داد: به خدا قسم دروغ گفتند! مگر نشنیده‌اند که خدای متعال فرموده است: «وَ جَعَلَها کَلِمَةً باقیَةً

محمود بن لَبید: وقتی رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله رحلت کرد، فاطمه علیهاسلام همیشه بر سر قبور شهدا می‌رفت و بر سر قبر حمزه(ع) گریه می‌کرد. روزی، سر قبر حمزه(ع) رفتم و او را آنجا در حال گریه دیدم. صبر کردم تا آرام گرفت، بعد نزدیک رفتم و سلام دادم و گفتم: