عبدالله بن عباس

ابن عباس و جابر بن عبدالله: خداوند به محمّد صلی‌الله‌علیه‌وآله دستور داد علی علیه‌السلام را به عنوان ولیّ امر مردم معرفی نماید، ولی آن حضرت ترسید که مردم بگویند به نفع پسر عمویش کار کرده و به همین خاطر نافرمانی کنند. اما خداوند به او وحی فرمود که: «یا أیُّهَا

ابن عباس: وقتی که رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله را به معراج بردند، جبرئیل او را به نهری برد که نام آن «نور» بود و مصداق آیه: «جَعَلَ الظُّلُماتِ و النّور»(انعام/1). وقتی به آن نهر رسیدند، جبرئیل به او گفت: ای محمّد، به برکت خدا از این نهر عبور کن که خداوند

ابن عباس درباره آیه «أمْ یَحْسُدونَ النّاسَ عَلیٰ ما آتاهُمُ اللَّهُ مِن فَضْلِهِ»{به مردم، برای آنچه خدا از فضل خویش به آنان عطا کرده حسادت می‌کنند}(نساء/54) می‌گوید: این آیه درباره رسول خدا صلی الله علیه و آله و علی علیه‌السلام نازل شد.

ابن عباس: در آیه «قُلْ‌ بِفَضْلِ‌ اللَّهِ‌ وَ بِرَحْمَتِهِ‌ فَبِذٰلِکَ‌ فَلْيَفْرَحوا»،{بگو که باید به فضل و رحمت خدا شادمان شوند}(یونس/58) منظور از «فضل‌الله» پیامبر صلی الله علیه و آله است و منظور از «رحمته» علی علیه‌السلام است.

ابن عباس: معنای آیه «وَ الَّذی جاءَ بِالصِّدْقِ وَ صَدَّقَ بِهِ أُوْلائِکَ هُمُ الْمُتَّقون»{کسی که راستی بیاورد و کسی که آن را تصدیق کند، آنان پرهیزگارانند}(زمر/33)  این است که رسول خدا صلی الله علیه و آله «صدق» را آورد و علی علیه السّلام وی را «تصدیق» نمود.

ابن عباس: واژه «ذکر» در آیه «قَدْ أنزَلَ اللَّهُ إلَیْکُمْ ذِکْرًا»{خداوند مایه تذکّر بر شما نازل کرده است}(طلاق/10) به معنی پیامبر صلی الله علیه و آله است؛ زیرا پیامبر  ذکری از جانب خدا و علی علیه‌السلام ذکری از جانب محمد صلی الله علیه و آله است. قرآن نیز در همین

ابن عباس درباره آیه «وَ مَنْ أعْرَضَ عَن ذِکْری فَإنَّ لَهُ مَعیشَةً ضَنکا»{هر کس از یاد من دل بگرداند، در حقیقت، زندگیِ سختی خواهد داشت}(طه/124) گفت: مفهوم آیه این است که هرکس ولایت علی علیه‌السلام را ترک کند، خداوند او را در برابر هدایت کور و کر می‌کند.

ابن عباس درباره «آیه نجوا» می‌گوید: خداوند با این آیه سخن گفتن با پیامبر صلی الله علیه و آله را حرام فرمود و لازم بود اگر کسی قصد گفتگو با وی را داشت، یک درهم صدقه بدهد. اما با وجود چنین شرطی، دیگر کسی حاضر نبود به دیدار پیامبر بیاید