اصبغ بن نباته

اصبغ بن نباته: امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام بر مردم خطبه می خواند و می‌فرمود: قبل از اینکه مرا از دست بدهید از من سؤال کنید، به خدا قسم، هر چیزی از گذشته و حال از من بپرسید شما را از آن باخبر می‌کنم. آنگاه سعد بن ابی وقاص بلند شد و

أصبغ بن نباته: معاویه به من گفت: ای شیعیان، گمان می‌کنید که علی«دابّة الأرض» است؟ گفتم: هم ما می‌گوییم و هم یهودیان! بعد به دنبال رأس جالوت فرستاد و احضارش نمود و به او گفت: وای بر تو، آیا «دابّة الأرض» در کتاب شما نوشته شده است؟ گفت: آری! گفت:

اصبغ بن نباته: حارث همدانی به همراه جمعی از شیعیان که من هم در میان آن‌ها بودم، به دیدار امیرالمؤمنین علیه‌السلام رفتند. حارث بیمار بود و هنگام راه رفتن تلو تلو می‌خورد و با عصای سرکجش به زمین ضربه می‌زد تا با آن تکیه کند. امام علی برای حارث ارزش

اصبغ بن نباته: علی علیه السلام به تنهایی از مدینه خارج شد. وقتی هفت روز از رفتنش گذشت پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله در حالی که گریه می‌کرد ‌فرمود: خدایا، نور چشمم، قوت بدنم، پسرعمویم و برطرف‌کننده ناراحتیم را برگردان. و بعد از آن، بهشت را برای هر کسی که خبر بازگشت علی(ع)

اصبغ بن نباته: علی علیه السلام روی منبر بود که ابن کوّاء بلند شد و عرض کرد: ای امیرالمؤمنین، از ذوالقرنین بگو، بگو که پیامبر بود یا پادشاه؟ از شاخ او بگو که از طلا بود یا نقره؟ امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود: نه پیامبر بود و نه پادشاه. و شاخ‌های او

أصبغ بن نباته: من بر در خانه امیرالمؤمنین علیه‌السلام رکوع می کردم و بر درگاه خداوند دعا می کردم که امیرالمؤمنین علیه‌السلام بیرون آمد و فرمود: ای اصبغ! چه کار می کردی؟ گفتم: رکوع و دعا می کردم. فرمود: آیا نمیخواهی دعایی به تو یاد دهم که از رسول خدا