حارث بن مغیره نصری: از امام صادق علیه‌السلام درباره آیه «وَ أذانٌ مِنَ اللهِ وَ رَسولِهِ إلَی النّاسِ یَوْمَ الْحَجِّ الْأکْبَر» پرسیدم. ایشان فرمود: این نامی است که خداوند عزّوجل به علی علیه‌السلام در آسمان داده است. زیرا او از جانب خداوند، آیات برائت را بر مشرکان خواند و این
امام صادق علیه‌السلام: علت نزول آیه «إنَّ الَّذینَ آمَنواْ وَ عَمِلواْ الصّالِحاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمانُ وُدًّا»{کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام داده‌اند، خداوندِ رحمان، محبّتی برای آنان در دلها قرار می‌دهد}(مریم/96) آن است که امیرالمؤمنین علیه‌السلام در محضر رسول خدا صلی الله علیه و آله نشسته بود. پیامبر
امام صادق علیه السّلام درباره آیات 21 و 22 سوره جن فرمود: رسول خدا صلی الله علیه و آله مردم را به پذیرش ولایت علی دعوت فرمود، اما جمعی را خوش نیامد و به آن اعتراض کردند. پس خداوند این آیات را نازل فرمود: «قُلْ إنّی لا أمْلِکُ لَکُم ضَرًّا
عیسی بن عبدالله قمی: از امام صادق علیه‌السلام شنیدم که رسول خدا صلی الله علیه و آله ابوبکر را با آیات برائت روانه مکه کرد تا به «جحفه» رسید. سپس امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب را در پی او فرستاد. علی علیه‌السلام به شتاب خود را به ابوبکر رساند. ابوبکر
امام صادق علیه السلام: جبیر خابور صاحب بیت المال معاویه بود و در کوفه مادری پیر و کهن‌سال داشت. به معاویه گفت: من در کوفه مادری پیر دارم و مشتاق دیدار او شده‌ام، به من اجازه بده نزد او بروم و حقی را که بر من دارد ادا کنم. معاویه
امام صادق علیه السّلام درباره آیه «وَ لَیَعْلَمَنَّ اللّهُ الَّذینَ آمَنواْ وَ لَیَعْلَمَنَّ الْمُنافِقین»{البته خدا می‌داند که مؤمنان چه کسانی هستند و منافقان چه کسانی هستند}(عنکبوت/11) فرمود: منظور از «الذین آمنوا» یعنی مؤمنان به ولایت علی و منظور از «منافقین» یعنی کسانی که ولایت او را انکار کردند.
از امام صادق علیه‌السلام، این دعا برای پس از نماز عید غدیر آمده است: پروردگارا، ما دعوت هشداردهنده و برحذر دارنده‌ات، یعنی بنده و فرستاده‌ات محمد صلی الله علیه و آله را درباره علی بن ابی طالب اجابت کردیم، همان که نعمت را بر او ارزانی داشتی و او را
امام صادق یا امام باقر علیهما السلام: گروهی خواستند در ساحل عدن مسجدی بسازند، هر وقت آن را می‌ساختند فرو می‌ریخت. نزد ابوبکر آمدند، گفت: دوباره بسازید. آنان نیز محکم‌تر ساختند، ولی باز فرو ریخت. دوباره ساختند. مردم را خطاب قرار دادند و قسم دادند که هر کس می‌داند بگوید
ابونعیم فضل بن دُکین به بغداد آمد و در محله‌ای به نام «رُمیله» ساکن شد. اصحاب حدیث گرد او جمع شدند و تختی برای وی نهادند که بر آن نشسته و به موعظه کردن مردم پرداخت. تذکّر می‌داد و احادیثی را برای ایشان روایت می‌کرد در حالی که روزگار بسیار
امام صادق علیه‌السلام: زمانی که آیه: «وَ تَعیها أُذُنٌ واعیَه»{و گوشهای شنوا آن را دریابد و بفهمد}(حاقه/12) نازل گردید، رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: یا علی، منظور از این گوش، گوش توست.
