اداری

امیرالمؤمنین علیه السلام به جُوَیریه بن مُسهِر فرمود: به سوی فرد خشن و ظالمی -که خود را منسوب به قومی کرده که از آنان نیست- کشیده و برده می‌‌شوی، دست و پایت را قطع کرده و سپس تو را به صلیب می‌‌کشد. زمان سپری شد تا این که زیاد بن

امیرالمؤمنین علیه السلام وقتی که عبد الرحمن بن ملجم لعنه الله با ایشان بیعت کرد به او فرمود: به خدا قسم که تو به بیعت من وفا نمی‌کنی و این را به این خضاب می‌کنی، با دست به سر و محاسنش اشاره کرد.

پیامبر صلی الله علیه و آله: حُبّ علی بن أبی طالب حسنه‌ای است که هیچ گناهی با وجود آن زیان نمی‌رساند و دشمنی با او گناهی است که هیچ ثوابی با بودن آن سودمند نمی‌افتد.

علی علیه السّلام: دو پسر فاطمه را هم نیکوکار و هم فاجر دوست می‌دارند اما برای من چنین نوشته شده که هر مؤمنی مرا دوست بدارد و هر منافقی با من دشمنی کند.

امام باقر علیه السّلام درباره آیه «قُلْ إن کُنتُمْ تُحِبّونَ اللّهَ فَاتَّبِعونی یُحْبِبْکُمُ اللَّهُ»{بگو: «اگر خدا را دوست دارید، از من پیروی کنید تا خدا دوستتان بدارد}(آل عمران/31) می‌فرماید: درباره منافقان نازل شده و این زمانی بود که با هم گرد آمده و گفتند: اگر محمّد بمیرد نه از علی

علی علیه السّلام فرمود: سه کس مرا دوست ندارند: زنازاده، منافق و مردی که مادرش در حیض به او باردار شده باشد.

علی بن أبی طالب علیه السّلام: خوشه‌ای موز به پیامبر صلی الله علیه و آله هدیه شد. آن حضرت شروع به پوست کندن موز و گذاشتن آن در دهان من کرد. یکی به وی عرض کرد: یا رسول الله، شما علی را دوست می‌دارید؟ فرمود: مگر ندانستی که علی از

جابر بن عبدالله انصاری: من و علی علیه السّلام هرکدام در یک طرف رسول خدا صلی الله علیه و آله نشسته بودیم که عمر بن خطّاب با مردی که جامه او را می‌کشید وارد شد. پیامبر فرمود: چه کرده است؟ عرض کرد: از قول شما روایت کرده که: «هرکس بگوید

غزالی: انسان عاقل باید به سرور عاقلان علی بن ابی طالب اقتدا کند که فرمود: حق با مردان شناخته نمی‌شود. خود حق را بشناس صاحبان آن را هم خواهی شناخت.