اداری

مینا غلام عبدالرحمن بن عوف: علی علیه السلام سر و صدایی از سپاه شنید و گفت: چه شده است؟ گفتند: معاویه مرده است. گفت: هرگز، قسم به کسی که جانم در دست اوست هلاک نخواهد شد تا این که این امّت گرد او جمع شوند. گفتند: پس برای چه با

امام صادق علیه السلام: علی علیه السلام دستور داد نام کسانی را که وارد کوفه می‌شوند برای او بنویسند. افرادی این کار را انجام دادند و اسامی وارد صفحه‌ای شد. حضرت آن را خواند. وقتی به اسم ابن ملجم رسید انگشتش را بر روی اسمش گذاشت و دوبار گفت: خدا

رسول خدا صلی الله علیه و آله: هر کس که بمیرد در حالی که ذره‌ای از حُبّ علی بن أبی طالب علیه‌السلام در قلبش باشد، خداوند عزّوجل او را وارد بهشت می‌کند.

علی بن أبی طالب علیه السّلام: سه سال پیش از آنکه کسی با رسول خدا نماز بخواند، من با وی نماز خواندم. ایشان به من قول دادند که جز مؤمن مرا دوست نداشته باشد و جز کافر یا منافق با من دشمنی نورزد. به خدا سوگند نه دروغ گفته‌ام و

جبرئیل نزد پیامبر صلی الله علیه و آله آمد و گفت: ای محمّد، خدای علیّ اعلی تو را سلام می‌رساند و می‌گوید: محمّد نبیِّ رحمت من و علی اقامه کننده حُجت من است. هرکس او را دوست بدارد را عذاب نمی‌کنم هرچند مرا نافرمانی کرده باشد، و بر هرکس که

رسول خدا صلی الله علیه و آله: ای علی، حُبّ تو همان تقوا و ایمان است و دشمنی با تو کفر است و نفاق.

رسول خدا به علی علیه السّلام فرمود: تو و شیعیانت در بهشت هستید.

رسول خدا صلی الله علیه و آله: سرلوحه نامه اعمال مؤمن حُبّ علی بن أبی طالب است.

یزید بن اصم: مردی از عمر بن خطاب پرسید: ای امیرمؤمنان تفسیر «سبحان الله» چیست؟ عمر گفت: پشت این دیوار کسی است که اگر سؤال شود پاسخ خواهد داد و اگر سکوت کنی شروع به سخن گفتن خواهد کرد. مرد به آنجا رفت و علی بن ابی طالب را یافت.