رسول خدا صلی الله علیه و آله: خداوند مخلوقاتی آفریده که نه از جنس جن هستند و نه از جنس اِنس که دشمنان علی علیه السّلام را لعن می‌فرستند. عرض شد: یا رسول الله، اینان چه کسانی هستند؟ فرمود: پرندگانی هستند که صبح‌ها بالای درختان ندا می‌دهند: لعنت خدا بر
فاطمه علیها السّلام آورده است که رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: به راستی که خداوند به شما مباهات کرده و جملگی شما را و علی را اختصاصاً آمرزیده است. من فرستاده خدا به سوی شما هستم، نه بر قوم خود بیم دارم و نه صرفا به خاطر
امام باقر علیه السّلام درباره آیه «أفَکُلَّما جاءَکُمْ رَسولُ بِما لا تَهْویٰ أنفُسُکُمُ اسْتَکْبَرْتُمْ فَفَریقًا کَذَّبْتُمْ وَ فَریقًا تَقْتُلون»{هرگاه پیامبری چیزی را که خوشایند شما نبود برایتان آورد، کبر ورزیدید؟ گروهی را دروغگو خواندید و گروهی را کشتید}(بقره/87) فرمود: منظور از «بما لا تهوی انفسکم» موالات و دوستی علی علیه‌السلام
رسول خدا صلی الله علیه و آله: ای مردم، علی را دوست بدارید که گوشت او گوشت من است و خون او خونِ من! خدا لعنت کند اقوامی از اُمّت مرا که عهد و پیمان مرا در مورد او تباه کرده، وصیّت مرا نسبت به او به فراموشی سپرده باشند،
سلمان فارسی: پیوسته علی علیه السّلام را دوست خواهم داشت زیرا که دیده‌‌‌ام رسول خدا صلی الله علیه و آله بر پای او زد و می‌‌‌فرمود: دوستدارت دوستدار من است و دوستدارم دوستدار خداست و دشمنت دشمن من است و دشمن من دشمن خداست.
رسول خدا صلی الله علیه و آله: کسانی که ولایت علی علیه السّلام را رها کرده و فضیلت او را بر دیگران منکر شده و پشتیبان دشمنان او باشند، اگر بر این حال بمیرند، از اسلام خارج‌اند.
امام صادق علیه‌السلام: جمعی به محضر امیرالمؤمنین علیه‌السلام آمدند و گفتند: سلام بر تو ای پروردگار ما! علی علیه‌السلام از آن ها خواست تا توبه کنند ولی آنها نکردند. در نتیجه، ایشان چاله‌ای کند و آتشی به پا کرد و در کنار آن چاله، چاله‌ای دیگر درست کرد و بین
علی علیه‌السلام: دو کس به خاطر من هلاک می‌شوند: دوستدار افراط‌گری که چیزهایی را به من نسبت می‌دهد که در من نیست و کینه‌توزی که دشمنی او با من وادارش می‌کند به من بهتان بزند.
امام باقر علیه‌السلام، ولایت امیرالمؤمنین علیه‌السلام را مصداق آیه «إنَّ اللَّهَ اصْطَفیٰ لَکُمُ الدّینَ فَلا تَموتُنَّ إلّا وَ أنتُم مُسْلِمونَ»{خداوند برای شما این دین را برگزید، پس مبادا جز در حالت تسلیمِ خدا بودن بمیرید}(بقره/132) دانسته‌‌اند.
جُویریه بن مُسهِر: وقتی همراه امیرالمؤمنین علیه السلام راهی جنگ صفین شدیم و به بلندی‌های کربلا رسیدیم، ایشان در گوشه‌ای از سپاه ایستاد، به چپ و راست نگاه کرد و اشک ریخت و گفت: به خدا این جا توقفگاه و محل مرگ آنها است. گفته شد: ای امیرالمؤمنین این جا
