جابر بن عبدالله انصاری: وقتی علی علیه‌السلام هنگام فتح خیبر پیش رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله آمد، پیامبر اکرم به او فرمود: «اگر نمی‌ترسیدم از این که گروه‌هایی از امّت من، آن چیزی را مسیحیان درباره عیسی‌بن‌مریم قائل بودند در مورد تو بگویند، امروز درباره تو حرفی می‌زدم که از کنار هر جمعی که بگذری، خاک پایت و باقیمانده آب وضویت را برای شفا گرفتن بردارند! اما همین‌قدر برای تو کافی هست که تو از من هستی و من از تو، از من ارث می‌بری و من هم از تو ارث می‌برم.
تو نسبت به من، منزلت هارون(ع) به موسی(ع) را داری، جز اینکه بعد از من پیامبری نخواهد آمد.
تو دِین من را ادا می‌کنی و بر اساس سنّت من می‌جنگی.
در آخرت نزدیک‌ترین فرد به من هستی و بر سر حوض کوثر جانشین منی و فردای قیامت، اولین کسی هستی که بر سر حوض کوثر پیش من می‌آیی.
تو اوّلین کسی هستی که در روز قیامت به همراه من لباس بر تنت می‌کنند و اوّلین کس از امّت من هستی که وارد بهشت می‌شود.
شیعیان تو با روسفیدی بر منبرهایی از نور، دور و بر من قرار دارند و من ایشان را شفاعت می‌کنم و در بهشت همسایه من خواهند بود.
جنگ تو جنگ من است و صلح تو صلح من. نهان تو نهان من، آشکار تو آشکار من، راز سینه تو راز سینه من و فرزندان تو فرزندان من هستند.
تو وعده‌های من را به جا می‌آوری و حق با توست، و حق بر زبان تو و در قلب تو و در معرض دید توست، و ایمان با گوشت و خونت مثل گوشت و خون من مخلوط شده است.
دشمن تو قطعا بر سر حوض کوثر پیش من نخواهد آمد و فردای قیامت دوستدارت از آن، بی‌بهره نخواهد شد تا اینکه به همراه تو بر سر آن حاضر شود.»
سپس علی علیه‌السلام سجده شکر کرد و فرمود: خدا را شکر که با اسلام بر من منّت گذاشت و قرآن را به من یاد داد و من را در پیش بهترین آفریده‌اش یعنی خاتم و سرور پیامبران، از روی احسان و بخششی که در حق من داشته، محبوب کرده است.
رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله با شنیدن این سخنان فرمود: ای علی، اگر تو نبودی، بعد از من مؤمنان شناخته نمی‌شدند.
