امیرالمؤمنین علیه‌السلام نزد اشعث بن قیس آمد و درگذشت برادر او را که عبدالرحمن نام داشت تسلیت گفت. امیرالمؤمنین به او گفت، اگر جزع و فزع کنی تو حق خویشاوندی را به جا آورده ای و اگر صبر کنی حق خداوند را ادا کرده ای. چرا که اگر تو صبر کنی قضا بر تو جاری می شود در حالی که تو مورد مدح و ستایش واقع می شوی و اگر جزع و فزع کنی قضا بر تو جاری می شود در حالی که تو مورد مذمت قرار می گیری.
اشعث به ایشان گفت: «إنّا لِلَّهِ و إنّا إلَیْهِ راجِعون»{ما از خداییم و به سوی او باز می گردیم}(بقره/156). امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود: آیا می دانی تأویل این آیه چیست؟ اشعث به ایشان گفت: شما غایت و پایان علم هستید. حضرت فرمود: «ما از خداییم» یعنی این که تو به مُلک اقرار می کنی و «به سوی او باز می گردیم» یعنی تو به هلاکت و نابودی اقرار می کنی.
