روزی حجاج بن یوسف ثقفی گفت: دوست دارم شخصی از یاران علی را کشته و با خون او به خدا نزدیک شوم. به او گفته شد: کسی را بهتر از قنبر نمی شناسیم که هم نشینی اش با علی طولانی تر باشد. آنگاه حجاج دستور داد تا او را بیاورند. هنگامی که او را آوردند به او گفت: تو قنبر هستی؟ گفت: بله، گفت: ابوهمدان؟ گفت: بله، گفت: مولایت علی بن ابی طالب است؟ گفت: فقط خداوند مولایم است و امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام ولی نعمتم است، گفت: از دین او برائت بجوی. گفت: اگر برائت جویم تو مرا به دین دیگری بهتر از دین او راهنمایی می کنی؟ گفت: من تو را می کشم، پس انتخاب کن که چه نوع مرگی را دوست می داری. گفت: آن را به تو واگذار می کنم. گفت: چرا؟ گفت: چون تو مرا نمی کشی مگر این که مرگ تو نیز آن گونه بود، امیرالمؤمنین علیه‌السلام به من فرمود: نوع مرگ من، ذبح و با ظلم و بدون حق می باشد: پس حجاج دستور ذبح او را داد.
وَ مِنْ ذَلِکَ مَا رَوَاهُ عَامَّهُ أَصْحَابِ السِّیرَهِ مِنْ طُرُقٍ مُخْتَلِفَهٍ: أَنَّ الْحَجَّاجَ بْنَ یُوسُفَ الثَّقَفِیَّ قَالَ ذَاتَ یَوْمٍ أُحِبُّ أَنْ أُصِیبَ رَجُلًا مِنْ أَصْحَابِ أَبِی تُرَابٍ فَأَتَقَرَّبُ إِلَی اللَّهِ بِدَمِهِ فَقِیلَ لَهُ مَا نَعْلَمُ أَحَداً کَانَ أَطْوَلَ صُحْبَهً لِأَبِی تُرَابٍ مِنْ قَنْبَرٍ مَوْلَاهُ فَبَعَثَ فِی طَلَبِهِ فَأُتِیَ بِهِ فَقَالَ لَهُ أَنْتَ قَنْبَرٌ قَالَ نَعَمْ قَالَ أَبُو هَمْدَانَ قَالَ نَعَمْ قَالَ مَوْلَی عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ| قَالَ اللَّهُ مَوْلَایَ وَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیٌّ وَلِیُّ نِعْمَتِی قَالَ ابْرَأْ مِنْ دِینِهِ قَالَ فَإِذَا بَرِئْتُ مِنْ دِینِهِ تَدُلُّنِی عَلَی دِینِ غَیْرِهِ أَفْضَلَ مِنْهُ قَالَ إِنِّی قَاتِلُکَ فَاخْتَرْ أَیَّ قِتْلَهٍ أَحَبُّ إِلَیْکَ قَالَ قَدْ صَیَّرْتُ ذَلِکَ إِلَیْکَ قَالَ وَ لِمَ قَالَ لِأَنَّکَ لَا تَقْتُلُنِی قِتْلَهً إِلَّا قَتَلْتُکَ مِثْلَهَا وَ قَدْ أَخْبَرَنِی أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ علیه السلام أَنَّ مِیتَتِی تَکُونُ ذَبْحاً ظُلْماً بِغَیْرِ حَقٍّ قَالَ فَأَمَرَ بِهِ فَذُبِحَ.
