امام حسن عسکری علیه‌السلام در تفسیر آیات «إنَّ الَّذینَ یَکْتُمونَ ما أنزَلْنا مِنَ الْبَیِّناتِ وَ الْهُدیٰ مِن بَعْدِ ما بَیَّنّاهُ لِلنّاسِ فِی الْکِتابِ أُوْلٰئِکَ یَلْعَنُهُمُ اللَّهُ وَ یَلْعَنُهُمُ اللّاعِنونَ * إلّا الَّذینَ تابواْ وَ أصْلَحواْ وَ بَیَّنواْ فَأُوْلٰئِکَ أتوبُ عَلَیْهِمْ وَ أنَا التَّوّابُ الرَّحیمُ»{کسانی که دلایل روشن، و وسیله هدایتی را که نازل کرده‌ایم، بعد از آنکه در کتاب برای مردم بیان نمودیم، کتمان کنند، خدا آنها را لعنت می‌کند. و همه لعن‌کنندگان نیز، آنها را لعن می‌کنند؛ مگر آنها که توبه و بازگشت کردند، و اصلاح نمودند، من توبه آنها را می‌پذیرم؛ که من توّاب و رحیمم.}(بقره/159-160) می‌فرماید:
منظور از عبارت «کسانی که دلایل روشن را که نازل کرده‌ایم، کتمان کنند» کتمان صفات محمّد صلی‌الله‌علیه‌وآله و علی علیه‌السلام و محاسن آنها است.
منظور از عبارت «وسیله هدایتی که نازل کرده‌ایم»، آن آیاتی هستند که نشانه فضل آنها و جایگاهشان است، مثل آن تکه ابری که در سفرها سایه بر سر رسول خدا(ص) می‌انداخت و یا آب‌های شور و تلخی که در چاه‌ها و چشمه‌ها با آب دهان آن حضرت شیرین می‌شد و یا درخت‌هایی که وقتی پیامبر(ص) زیر آنها می‌نشست، میوه‌های خود را به سمت او آویزان می‌کردند و یا بیماری‌هایی که با دست کشیدن ایشان بر آنها و با آب دهان ایشان از بین می‌رفتند. شبیه این آیات، نشانه‌هایی هم برای علی علیه‌السلام به وقوع پیوست؛ مثل سلام دادن کوه‌ها، سنگ‌ها و درختان در حالی که می‌گفتند: ای ولیّ خدا و ای جانشین رسول خدا. و یا زهر‌های کشنده‌ای که کسی که نام علی علیه السلام را بر آنها آورد از آنها خورد ولی از بلای آنها آسیبی ندید. و یا کارهای بزرگی که ایشان انجام داد؛ مثل تپّه‌ها و کوه‌هایی که آنها را از جا کند و مانند سنگ‌ریزه‌ای کوچک پرتاب کرد و یا بیماری‌هایی که با دعای او از بین رفت و یا آفت‌ها و بلاهایی که انسان‌های سالم به آن دچار شدند ولی به دعای او شفا گرفتند و دیگر فضایلی که توسط خدا به ایشان اختصاص پیدا کرد. این‌ها همگی، همان هدایت‌هایی هستند که خدا آنها را در کتاب خود برای مردم بیان فرموده است.
منظور از عبارت «کسانی که کتمان کنند» این صفات را، چه درباره محمد صلی‌الله‌علیه‌وآله و چه درباره علی علیه‌السلام و مانع دسترسی افراد خواهان به آنها می‌شوند، همان کسانی هستند که لازم است تا در زمان از بین رفتن شرایط تقیّه آن فضائل را برای دیگران آشکار کنند [اما نمی‌کنند].
عبارت «خدا آنها را لعنت می‌کند» یعنی کتمان‌کنندگان را لعنت می‌کند.
عبارت «همه لعن‌کنندگان نیز، آنها را لعن می‌کنند» احتمالا دارای چند وجه است:
اول اینکه هر کسی، چه بر حق و چه بر باطل، می‌گوید: خدا لعنت کند کسانی را که حق را کتمان می‌کنند، خدا لعنت کند ظالمان را. و آن ظالمِ کتمان‌کننده حق هم می‌گوید: خدا لعنت کند ظالمان و کتمان‌کنندگان حق را. در نتیجه، آنها از یک طرف تمام لعن‌کنندگان را لعنت می‌کنند و از طرف دیگر خود را هم لعن می‌کنند!
احتمال دوم اینکه: اگر دو نفر از هم دل‌خور باشند و یکدیگر را لعنت کنند، هر دو لعن به آسمان می‌روند و از خدا اجازه می‌گیرند بر سر کسی که به سوی آن فرستاده شدند فرود بیایند. خدای عزّوجل هم به فرشتگان خود می‌فرماید: ببینید که اگر فرستنده لعن، لایق لعن هست و فرد مورد نظر لعن لایق آن نیست، هر دو لعن را متوجه خود لعن‌کننده کنید. اگر فرد مورد اشاره لعن، شایسته لعن باشد، ولی لعنت‌کننده شایسته لعن نباشد، هر دو لعن را متوجه فرد لعن‌شونده کنید. و اگر هر دو نفر لایق لعن باشند، لعنت این را برای آن و لعنت آن یکی را برای این بفرستید. امّا اگر هیچ‌کدام به خاطر ایمانشان لایق لعن نبودند و دل‌خوری، آنها را وادار به این کار کرده باشد، هر دو لعنت را حواله 1- یهود و 2- کتمان‌کنندگان مناقب و فضائل محمد صلی‌الله‌علیه‌وآله و یاد و محاسن علی علیه‌السلام و 3- ناصبیانی که برتری علی علیه‌السلام بر دیگران را کتمان کردند و 4- کسانی که فضائل او را رد می‌کنند، بفرستید.
خدای عزّوجل در ادامه می‌فرماید: مگر کسانی که از کتمان کردنشان توبه کنند و آنچه را با سوء تأویل خود، منکر فضل فاضل و استحقاق مُحِق شده، اصلاح کنند و آنچه را که خداوند در مناقب محمد صلی‌الله‌علیه‌وآله و صفات او و علی علیه‌السلام و کمالات او و آنچه را پیامبر خدا درباره‌اش فرموده، بیان کنند، در این صورت توبه ایشان را می‌پذیرم که من توّاب و رحیمم.
