ابن ابی الحدید: تیری به پیشانی ربیع بن زیاد حارثی برخورد کرد که هر سال باعث می شد که بینایی او کمتر شود. علی علیه‌السلام به عیادتش رفت و فرمود: ای ابا عبدالرحمن خود را چگونه می‌بینی؟ گفت: ای امیرالمؤمنین اینگونه می‌بینم که اگر اعتقادم جز با از دست رفتن چشمم باقی نمی‌ماند آرزوی از دست رفتن چشمم را می‌کنم. حضرت فرمود: ارزش بینایی نزد تو چقدر است؟ گفت: اگر دنیا از آنِ من بود فدایش می کردم. فرمود: خداوند مسلماً به اندازه آن به تو عطا خواهد کرد. خداوند متعال به اندازه درد و مصیبت به بندگانش عطا می کند و چند برابر می‌گرداند.
ربیع گفت: ای امیرالمؤمنین آیا نزد تو از برادرم عاصم بن زیاد شکوه کنم؟ فرمود: او را چه شده؟ گفت: او عبا پوشیده و مردم را ترک گفته و خانواده و فرزندانش را غمگین ساخته است. فرمود: عاصم را نزد من بخوانید. هنگامی که او آمد امام چهره در هم کشید و فرمود: وای بر تو ای عاصم! آیا نمی بینی که خداوند لذات را برای تو حلال ساخته است؟! خداوند آنچه را که از او گرفتی ناپسند می‌دارد. به راستی تو برای خداوند آسان تر از آن هستی. آیا سخن خداوند را نشنیدی که میفرماید: «مَرَجَ الْبَحْرَیْنِ یَلْتَقیان»{دو دریا را به گونه ای روان کرد که با هم برخورد کنند}(الرحمن/ 19) . سپس فرمود: «یَخْرُجُ مِنْهُما اللُّؤْلُؤُ وَ الْمَرْجانُ»{از هر دو دریا مروارید و مرجان برآید.}(الرحمن/ 22). هم چنین فرمود: «وَ مِنْ کُلٍّ تَأْکُلونَ لَحْماً طَریًّا وَ تَسْتَخْرِجونَ حِلْیَهً تَلْبَسونَها»{و از هر یک گوشتی تازه می خورید و زیوری که آن را بر خود می پوشید بیرون می آورید}(فاطر/12).
به خدا سوگند، استفاده از نعمت های خداوند با اعمال در نزد او دوست داشتنی تر از استفاده از نعمت‌های اوست با سخنان. شما قول خداوند را شنیده اید که می فرماید: «أَمَّا بِنِعْمَهِ رَبِّکَ فَحَدِّثْ»{از نعمت پروردگار خویش با مردم سخن بگو}(ضحی/11). هم چنین می فرماید: «مَنْ حَرَّمَ زِینَهَ اللَّهِ الَّتِی أَخْرَجَ لِعِبادِهِ وَ الطَّیِّباتِ مِنَ الرِّزْقِ»{زیورهایی را که خدا برای بندگانش پدید آورده و نیز روزی های پاکیزه را چه کسی حرام گردانیده؟}(اعراف/32).
خداوند مؤمنان را با آنچه که پیامبران را خوانده، خطاب کرد و فرمود: «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا کُلُوا مِنْ طَیِّباتِ ما رَزَقْناکُمْ»{ای کسانی که ایمان آورده اید، از نعمت های پاکیزه ای که روزی شما کردیم، بخورید}(بقره/172)، و فرمود: «یا أَیُّهَا الرُّسُلُ کُلُوا مِنَ الطَّیِّباتِ وَ اعْمَلُوا صالِحاً»{ای پیامبران، از چیزهایی پاکیزه بخورید و کار شایسته کنید.}(مؤمنون/51).
پیامبر صلی الله علیه و آله نیز به یکی از زنان خود فرمود: چه شده است که تو را ژولیده موی و چشمت را از بی سرمگی سفید و بینی‌ات را بریده می بینم؟!
عاصم گفت: ای امیرالمؤمنین پس چرا به پوشش خشن و غذای سفت بسنده کرده‌ای؟ فرمود: خداوند بزرگ بر ائمه عادل واجب کرده که برای خودشان قوت بخور نمیری تعیین کنند تا فقر فقیر به نظر او نیاید. هنوز علی علیه‌السلام بلند نشده بود که عاصم عبا را درآورد و جامه‌ای پوشید.
