حسن بن راشد: در دوران خلافت مهدی عباسی، شریک بن عبدالله نخعی، قاضی کوفه به من گفت: ای ابوعلی، می‌خواهم حدیثی را برای تو بخوانم، تا هم ایثار من برای تو باشد و هم لطف خدا به تو، مشروط به اینکه تا من زنده هستم آن را برای کسی نخوانی. گفتم: تو مردی صاحب منزلت و وجاهت در میان مردم هستی، پس نترس و هرچه می‌خواهی بگو.
شریک گفت: پشت در خانه أعمش بودم و جمعی از محدّثان هم آنجا بودند. أعمش در را باز کرد، نگاهی به آنان انداخت، در را بست و رفت. بعد، آنان رفتند و من تنها ماندم. وقتی أعمش از خانه بیرون آمد، من را دید و گفت: تو اینجا هستی؟! اگر می‌دانستم تو را به خانه دعوت می‌کردم یا اینکه خودم بیرون می‌آمدم.
بعد، به من گفت: می‌دانی چرا امروز در راهرو رفت و آمد می‌کردم؟ گفتم: نه، نمی‌دانم. گفت: داشتم آیه‌ای از قرآن را تلاوت می‌کردم. گفتم: کدام آیه؟ گفت: آیه‌ای که می‌گوید: یا مُحَمَّدُ یا عَلی، «ألْقیا فی جَهَنَّمَ کُلَّ کَفّارٍ عَنید»{هر بی‌دین لج‌بازی را داخل جهنم پرتاب کنید}(ق/24). گفتم: آیا به همین شکل که گفتی نازل شده است؟! گفت: بله، قسم به کسی که محمد(ص) را به پیامبری فرستاد، آیه به همین شکل نازل شده است.
