امام باقر علیه‌السلام: روزی رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله سواره در حرکت بود و علی بن ابی‌طالب علیه‌السلام پیاده. پیامبر(ص) به او فرمود: اباالحسن، یا سوار شو یا برگرد؛ چون که خدا به من دستور داده اگر سواره بودم تو هم سواره باشی و اگر پیاده بودم تو هم پیاده باشی، و اگر نشسته بودم تو هم بنشینی، مگر اینکه لازم باشد برای اجرای حکمی از حدود الهی بایستی یا بنشینی.
خداوند هر کرامتی به من عطا کرده باشد، مثل آن را به تو هم داده است. نبوّت و رسالت را به من اختصاص داد و تو را ولیّ آن قرار داد که سخت‌ترین بخش آن را بر دوش می‌کشی.
قسم به کسی که من را به حق به نبوّت مبعوث کرد، هرکس به ولایت تو کافر شود، به من ایمان نیاورده است. کسی که تو را انکار کند، به من اقرار نکرده است. هرکس تو را انکار کند، به خدا ایمان نیاورده است.
فضیلت تو از فضیلت من است و فضیلت من هم از فضیلت توست. و این سخن خدای من است که فرمود: «قُلْ بِفَضْلِ اللَّهِ وَ بِرَحْمَتِهِ فَبِذالِکَ فَلْیَفْرَحواْ هُوَ خَیْرٌ مِمّا یَجْمَعون»{بگو: به فضل و رحمت خدا باید خوشحال شوند که این، از تمام آنچه گردآوری کرده‌اند، بهتر است}(یونس/58).
به خدا قسم ای علی، تو فقط برای این آفریده شدی که نشانه‌های دین به تو شناخته شود و راه درست نشان داده شود. هر که تو را گم کند، گمراه شده و کسی که با تو هدایت نشود، به سمت خدا هدایت نشده است، و این گفته خدای من است که می‌فرماید: «وَ إنّی لَغَفّارٌ لِمَن تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ صالِحًا ثُمَّ اهْتَدیٰ»{من هر که را توبه کند، و ایمان آورد، و عمل صالح انجام دهد، سپس هدایت شود، می‌آمرزم}(طه/82). یعنی به ولایت تو هدایت شود.
خدا به من دستور داد رعایت حق تو را واجب کنم همان‌طور که رعایت حق خودم را واجب کرده‌ام. پس، حقّ تو بر کسی که به من ایمان آورده واجب است، همان‌طور که حق من بر او واجب است.
اگر تو نبودی، حزب خدا شناخته نمی‌شد. دشمن خدا به وسیله تو شناخته می‌شود.
اگر کسی [در قیامت]، بدون ولایت تو به محضر خدا برسد، خدا را با دست خالی ملاقات کرده است.
مسلماً جایگاه من بزرگ‌تر از جایگاه کسانی است که از من پیروی کرده‌اند.
خداوند درباره تو این آیه را نازل کرد: «یا أیُّهَا الرَّسولُ بَلِّغْ ما أُنزِلَ إلَیْکَ مِن رَبِّکَ وَ إن لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ»{ای پیامبر، آنچه از جانب پروردگارت به سوی تو نازل شده، ابلاغ کن و اگر نکنی پیامش را نرسانده‌ای}(مائده/67). پس اگر آنچه را که مأمور ابلاغ آن بودم، ابلاغ نمی‌کردم، عمل من تباه می‌شد.
من فقط چیزی را به تو می‌گویم که پروردگارم به من می‌گوید. و هر چه به تو می‌گویم، از طرف خداست که درباره تو نازل شده است. پس، از اینکه اُمّت من بعد از من علیه تو همدست شوند، به خدا شکایت می‌برم.
علی! کسی که با تو بجنگد، با من جنگیده است. کسی که با تو دشمنی کند، با من هم دوستی ندارد.
مسلماً تو صاحب جام‌های کوثر و صاحب جایگاه‌های ستوده در سایه عرش هستی، در هر جا که ایستاده باشم. به هر جا دعوت شوم، تو هم دعوت می‌شوی. اگر به من سلام کنند، به تو هم سلام می‌کنند. و اگر لباسی به من بپوشانند، تو هم خواهی پوشید.
هرکس کلام من را درباره تو باور نکند، مستحق عذاب خواهد بود و هرکه در این رابطه باورم کند، مستحق رحمت خدا خواهد بود.
هر که غیبت تو را کند و علیه تو قدمی بردارد، از حزب ابلیس است. و آنکه ولایت تو و بعد از آن ولایت کسانی را که از نسل تو هستند بپذیرد، از حزب خدا خواهد بود، که خوشبخت واقعی، پیروان حزب خدا هستند.(1)
پ.ن: اشاره به آیه «ألا إنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْمُفْلِحونَ»(مجادله/21).
