ابن عباس: به خدا قسم، تا زمانی که رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله، علی بن ابی‌طالب را «امیرالمؤمنین» صدا نزد، ما هم او را با این نام صدا نمی‌زدیم.
روزی از یکی از کوچه‌های مدینه رد می‌شدیم که علی بن ابی‌طالب(ع) را دیدیم. جلو آمد و گفت: السلام علیک یا رسول الله و رحمة الله و برکاته. پیامبر(ص) فرمود: و علیک السّلام یا امیرالمؤمنین، حالت چه‌طور است؟ علی(ع) گفت: خوابم پریشان، بیداری‌ام همراه با ترس و فکرم مشغول روز مرگ است.
من از سلام رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله به علی(ع) تعجّب کردم و گفتم: به پسرعمویم چه گفتی؟! این جمله شما از روی علاقه به او بود یا از طرف خداست؟ پیامبر(ص) فرمود: به خدا قسم، چیزی گفتم که با چشم خودم دیدم. عرض کردم: مگر چه دیده‌اید یا رسول الله؟ فرمود: شبی که من را به معراج بردند، بر هر دری از درهای بهشت که رد می‌شدم، دیدم نوشته شده: «علی بن ابی‌طالب هفتاد هزار سال قبل از خلقت آدم(ع)، امیرالمؤمنین بوده است».
