امام باقر علیه‌السلام، آیه 64 سوره نساء را این‌گونه قرائت کردند:

«وَ لَوْ أنَّهُمْ إذ ظَلَمواْ أنفُسَهُمْ جَاءوکَ [یا عَلیّ] فَاسْتَغْفَرواْ اللهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسولُ لَوَجَدواْ اللهَ تَوّابًا رَحیمًا»{اگر آنان هنگامی که به خود ستم کردند، نزد تو می‌آمدند [ای علی] و از خدا آمرزش می‌خواستند، و پیامبر هم برای آنان طلب آمرزش می‌کرد، یقیناً می‌دیدند که خدا بسیار توبه‌پذیر و مهربان است.}

آیه بعد را هم این‌گونه قرائت و معنا کردند: «فَلا وَ رَبِّکَ لا یُؤمِنونَ حَتّی یُحَکِّموکَ [یا عَلیّ] فیما شَجَرَ بَیْنَهُمْ ثُمَّ لا یَجِدواْ فی أنفُسِهِمْ حَرَجًا مِمّا قَضَیْتَ عَلَیهِم [یا مُحَمَّد عَلیٰ لِسانِکَ مِن وِلایَتِه] وَ یُسَلِّمواْ تَسْلیمًا [لِعَلیٍّ]»{[ای علی]، به پروردگارت قسم که آنان مؤمن حقیقی نخواهند شد مگر آنکه تو را در آن چیزهایی که با هم عهد و پیمان می‌بندند خلافت را از تو غصب کنند به داوری بپذیرند و در میان خودشان [از زبان تو ای محمد بر داوری تو بر ولایت علی] هیچ سختی و تنگنایی احساس نکنند و کاملا تسلیم [علی] باشند}.