روزی مأمون به امام رضا علیه‌السلام گفت: بزرگترین فضیلت امیر مؤمنان را که قرآن بر آن دلالت دارد برایم باز گو نمایید. حضرت فرمود: فضیلت آیه مباهله؛ وقتی خداوند متعال این آیه را نازل فرمود، رسول خدا صلی الله علیه و آله، از حسن و حسین علیهما السلام که پسران وی بودند و فاطمه سلام الله علیها که مقام و جایگاه زنان اهل بیت را داشت و امیرالمؤمنین علیه‌السلام که به نص این آیه شریفه «نفس» و خود رسول خدا دانسته شده و ثابت گردیده است که هیچ کس به جایگاه و منزلتی بالاتر از رسول خدا نمی‌رسد و همین امر به حکم خدا ضروری و واجب می‌گرداند که احدی أفضل از شخص رسول خدا نباشد، دعوت نمود تا برای مباهله آماده شوند.
مأمون به امام گفت: خداوند در این آیه لفظ «أبناء» را به کار برده که بر جمع دلالت دارد، لیکن پیامبر فقط دو پسر خود را دعوت نمود. و باز در این آیه، لفظ «نساء» را داریم که بر جمع دلالت دارد لیکن رسول خدا فقط دخترش را به مباهله دعوت کرد. آیا نمی‌توان گفت که منظور از «نفس» در این آیه شخص رسول اکرم باشد و نه علی بن ابی طالب که در این صورت، فضیلتی برای علی علیه‌السلام شمرده نخواهد شد؟!
امام رضا علیه‌السلام فرمود: برداشت شما از این آیه درست نیست؛ زیرا دعوت کننده فقط می‌تواند دیگری را دعوت کند، همان طور که دستور دهنده و امرکننده، به دیگران دستور می‌دهد و امر می‌کند. درست نیست که شخص، دعوت کننده خود یا دستور دهنده به خود باشد، در حالی که رسول خدا صلی الله علیه و آله غیر از علی علیه‌السلام هیچ مرد دیگری را برای مباهله دعوت نکرده، نشان دهنده آن است که علی علیه‌السلام نفس رسول خداست و این حکم، حکم خداست که در قرآن خود قرار داده است.
پس مأمون گفت: چون پاسخ آید سؤال فرو افتد!
