رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله به علی علیه‌السلام فرمود: خداوند تبارک و تعالی، محبت بیچاره‌ها و مستضعفین روی زمین را به تو عطا کرد و تو هم برادری ایشان را پذیرفتی و آنان تو را به عنوان امام خود پذیرفتند. خوش به حال تو و کسی که تو را دوست دارد و وای بر کسی که با تو دشمنی کند و به تو دروغ بگوید.
ای علی، من شهر علم هستم و تو دروازه آن هستی و به جز از دروازه، نمی‌توان وارد شهر شد.
ای علی، دوستداران تو کسانی هستند که توبه می‌کنند و بر توبه خود ثابت‌قدم می‌مانند. ولایت‌مداران تو توجهی به زینت‌های دنیا ندارند. اگر به خدا قسم بخورند، به آن پایبند خواهند بود.
ای علی، برادران تو در چهار جا خوشحال می‌شوند: 1) وقت جان دادن، چون من و تو در کنارشان حضور داریم. 2) زمان سؤال و جواب در قبر. 3) زمانی که از قبر خارج می‌شوند و 4) در کنار پل صراط.
ای علی! جنگ با تو، جنگ با من است و جنگ با من هم همان جنگ با خداست. هر که با تو در صلح باشد با من در صلح است و هر که با من در صلح باشد با خدا در صلح است.
ای علی، به شیعیانت این مژده را بده که خدا از آن‌ها راضی است و آن‌ها هم از اینکه تو رهبر و ولیّ ایشان هستی راضی و خوشنودند.
ای علی، تو مولای مؤمنین و رهبر مؤمنانِ پیشانی‌سفید غرقه در نور هستی. تو پدر دو نوه من و پدر نُه امامی هستی که از نسل حسین(ع) هستند و مهدی(عج) این اُمّت از هم ماست.
ای علی، شیعیان تو برگزیده‌اند و اگر تو و شیعیانت نبودید، دینی برای خدا برپا نمی‌شد.
