رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله: علی علیه‌السلام در آسمان هفتم به خورشید روز در زمین شباهت دارد و در آسمان دنیا به ماهِ شب در زمین.
خداوند بخشی از فضل را به علی علیه‌السلام عطا کرد که اگر بر همه اهل زمین تقسیم می‌شد، همه را در بر می‌گرفت. خداوند آنقدر به او فهم عطا کرده که اگر به کل ساکنان روی زمین داده می‌شد، همه را در بر می‌گرفت.
نرم‌خویی او به لوط(ع)، اخلاق او به یحیی(ع)، زهد او به ایّوب(ع)، سخاوتش به ابراهیم(ع)، خوشرویی‌اش به سلیمان(ع) و قدرتش به قدرت داود(ع) شباهت دارد.
او نامی دارد که بر تمام پرده‌های بهشت نوشته شده و پروردگارم مژده آن را به من داده و رساندن این مژده، بر عهده من بود.
علی علیه‌السلام در پیشگاه حق تعالی و ملائکه ستایش شده است.
او نزدیک و مقرّب من، عصاره من، ظاهر من، چراغ من، سپر بلای من و رفیق من است.
پروردگارم مرا با او انس داد و از خدا خواستم که علی علیه‌السلام را قبل از من از دنیا نبرد و او را شهید از دنیا ببرد.
وقتی من را داخل بهشت کردند، دیدم تعداد حوریانی که به خدمت علی علیه‌السلام هستند، بیش از برگ درختان است و کاخ‌های علی، به تعداد افراد بشر است.
علی از من است و من از علی، هر کس او را دوست داشته باشد، من را دوست داشته است. محبت علی علیه‌السلام نعمت است و پیروی از او فضیلت.
فرشتگان به او اعتقاد دارند و جنّیان صالح او را احاطه کرده‌اند.
غیر از من، کسی از علی علیه‌السلام از نظر عزّت و افتخار و راه روش، بهتر نیست.
او نه تندخو و عجول است، نه قصد فساد دارد و نه اهل لجاجت و مخالفت است.
زمین او را حمل کرده و گرامی داشته است. پس از من، بزرگوارتر از او کسی از مادر زاییده نشده و به هر جا وارد شد سبب خیر و برکت بوده است.
خداوند حکمت را برای او فرستاد و لباسی از فهم بر او پوشاند.
ملائکه با او همنشین می‌شوند بدون آنکه آنها را ببیند و اگر قرار بود بعد از من بر کسی وحی نازل شود، قطعاً آن شخص علی علیه‌السلام بود.
خداوند، مجالس و محافل را به وسیله او زیبا کرد، سپاه اسلام را به وسیله او تکریم کرد، زمین را به برکت وجود او حاصلخیز کرد و لشکریان را به خاطر او عزّت بخشید.
او شبیه کعبه است؛ زیرا که دیگران به دیدار او می‌روند ولی او به دیدار کسی نمی‌رود. او مانند ماه است؛ چون وقتی طلوع می‌کند، تاریکی را روشن می‌کند. او شبیه خورشید هم است؛زیرا وقت طلوع، دنیا را روشن می‌کند.
خدای متعال، او و آثارش را در کتاب خود توصیف و ستایش کرده و منزلت‌های او را بیان کرده است.
او، تا زنده است بهترین است و وقتی بمیرد با شهادت از دنیا می‌رود.
