ابن عباس: عبدالله بن اُبَیّ و دوستانش با جمعی از صحابه پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله مواجه شدند. عبدالله به همراهانش گفت: ببینید به این احمق‌ها چه می‌گویم! ناگهان، دست علی علیه‌السلام را گرفت و گفت: آفرین به پسرعموی رسول خدا و داماد او، سرور بنی‌هاشم بعد از رسول خدا. علی صلوات الله علیه پاسخ داد: عبدالله، از خدا بترس و دست از نفاق بردار، منافق بدترین آفریده خداست. عبدالله گفت: تند نرو اباالحسن! به خدا قسم، ایمان ما مثل ایمان شماست، و بعد هم رفتند. عبدالله بن اُبیّ به دوستانش گفت: دیدید با او چه کردم؟ و آنها هم او را تشویق کردند.
در این اوقات، آیه «وَ إذا لَقواْ الَّذینَ آمَنواْ قالواْ آمَنّا وَ إذا خَلَوْاْ إلیٰ شَیاطینِهِمْ قالواْ إنّا مَعَکُمْ إنَّما نَحْنُ مُسْتَهْزِءُون»{وقتی که افراد باایمان را ملاقات می‌کنند، می‌گویند: ما ایمان آورده‌ایم! هنگامی که با شیطانهای خود خلوت می‌کنند، می‌گویند: ما با شماییم! ما فقط مسخره می‌کنیم!}(بقره/14) بر پیامبر(ص) نازل شد.
این آیه از یک طرف نشانه ایمان علی علیه‌السلام چه در ظاهر و چه در باطن است و از طرف دیگر، جمله علی علیه‌السلام درباره منافقان را که «بدترین مخلوقات هستند»، تأیید کرد.
