جابر بن عبدالله انصاری: در یکی از راههای مدینه عمار را دیدم. از او درباره رسول الله صلی الله علیه و آله جویا شدم، خبر داد که او در مسجد در میان گروهی از مردم است. وقتی نماز صبح را خواند، نزد ما ماند و ما در همین حال بودیم که خورشید طلوع کرد. علی بن ابی طالب علیه السلام آمد. پیامبر به سوی او برخاست و پیشانیش را بوسید و کنار خود نشاند به طوری که پاهایش با پاهای او تماس یافت، سپس فرمود: ای علی! برخیز و با خورشید سخن بگو که او نیز با تو سخن می گوید! اهل مسجد برخاستند و گفتند: آیا ممکن است خورشید با علی صحبت کند؟! یک نفر گفت: پیوسته مقام پسر عمویش را بالا می برد و نامش را می ستاید.
در این هنگام علی علیه السلام بیرون آمد و به خورشید فرمود: ای آفریده خدا، چگونه صبح کردی؟ گفت: به خیر ای برادر رسول الله، ای اول و ای آخر، ای باطن و ای ظاهر، ای کسی که به همه چیز آگاهی!
علی علیه السلام نزد پیامبر صلی الله علیه و آله بازگشت. پیامبر لبخندی زد و فرمود: ای علی تو می گویی یا من بگویم؟ فرمود: از زبان شما بهتر است ای رسول الله. پیامبر فرمود: به تو گفت: ای اول، زیرا تو اولین کسی هستی که به خدا ایمان آورد. و گفت: ای آخر، یعنی تو آخرین کسی هستی که مرا در هنگام غسل کردنم می بینی. به تو گفت: ای ظاهر، یعنی تو آخرین کسی هستی که به خزانه اسرار من اطلاع می یابی. به تو گفت: ای باطن، چون تو دربردارنده علم من هستی. و در آخر گفت: آگاه به همه چیز، زیرا خدای تعالی علمی از حلال و حرام، واجبات، احکام، تنزیل و تأویل، ناسخ و منسوخ، محکم و متشابه و مشکل نازل نکرد مگر اینکه تو به آن آگاهی، و اگر نبود اینکه گروهی از امّت من در مورد تو چیزی را که مسیحیان در مورد عیسی گفتند، بگویند، در مورد تو سخنی به زبان می آوردم که گروهی خاک پای تو را برای شفاء بر می داشتند!
جابر گفت: وقتی سخن عمار تمام شد سلمان آمد و عمار گفت: و این سلمان همراه ما بود، سلمان نیز همان چیزهایی که عمار گفت را بیان کرد.
