ابن عباس در مورد آیه «وَ لَمّا ضُرِبَ ابْنُ مَرْیَمَ مَثَلاً إذا قَوْمُکَ مِنْهُ یَصِدّون»{هنگامی که از پسر مریم یاد شد، ناگهان قوم تو هلهله درانداختند و اعتراض کردند}( زخرف/57) گفت: جبرئیل در سمت راست پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله نشسته بود که امیرالمؤمنین آمد. جبرئیل علیه‌السلام خندید و گفت: ای محمّد، این علی بن أبی طالب است که در حال آمدن است. رسول خدا فرمود: ای جبرئیل، مگر ساکنان آسمان او را می‌شناسند؟! گفت: یا محمّد، قسم به خدا، اهل آسمان علی(ع) را بهتر از اهل زمین می‌شناسند! در جنگ‌‌ها هر تکبیری که سر داد ما هم با او تکبیر گفتیم و هر حمله‌ای که به دشمن برد با او حمله کردیم و هر شمشیری زد ما هم با او شمشیر زدیم. ای محمّد، هر وقت مشتاق دیدن چهره و عبادت عیسی(ع)، و زهد و عبادت یحیی(ع) و فرمانروایی و سخاوت سلیمان(ع) شدی، به چهره علی بن أبی طالب نگاه کن.
خداوند متعال آیه «وَ لَمّا ضُرِبَ ابْنُ مَرْیَمَ مَثَلاً» را نازل کرد که به معنای یک شبیه برای علی بن أبی طالب است، و علی بن أبی طالب هم یک شبیه برای عیسی بن مریم است. یعنی همان طور که از پسر مریم یاد می‌شود، هلهله می‌کنند و اعتراض می‌کنند، زمانی که از علی(ع) یاد می‌شود، می‌خندند و تعجّب می‌کنند.
