امام باقر علیه‌السلام: وقتی رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله در روز غدیرخُم امیرالمؤمنین را به ولایت منصوب فرمود، در کنار او هفت تن از منافقان نشسته بودند که ابوبکر، عمر، عبدالرحمان بن عوف، سعد بن ابی وقّاص، ابوعبیده، سالم غلام آزاد شده ابو حذیفه و مغیره بن شعبه از جمله ایشان بودند.
عمر گفت: مگر چشمان او را نمی‌بینید که مانند چشمان دیوانگان است؟! – منظورش پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله بود – هم اکنون بر می‌خیزد و می‌گوید: پروردگارم چنین و چنان گفت!
رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله برخاست و فرمود: ای مردم، چه کسی از خودتان به شما سزاوارتر است؟ عرض کردند: خدا و رسول او. فرمود: خداوندا، تو خود گواه باش. آگاه باشید که هر کس من مولای او بوده‌ام، علی نیز مولای اوست، و با عنوان «امیرالمؤمنین» به او سلام دهید.
در این هنگام جیرئیل علیه‌السلام نازل شد و رسول خدا را از سخنان آن چند نفر آگاه فرمود. رسول خدا نیز ایشان را در این خصوص بازخواست نمود، ولی آنان قسم خوردند. خداوند نیز آیه «یَحْلِفونَ بِاللَّهِ ما قالُواْ …»(توبه/74) را نازل فرمود.
