امام صادق علیه‌السلام درباره حدیث غدیرخم فرمود: وقتی پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله آن سخنان را درباره علی علیه‌السلام فرمود و او را به امامت مردم منصوب کرد، ابلیس نعره‌ای زد که همه شیاطین پیرامون او جمع شدند و گفتند: ای سرور ما، این نعره برای چه بود؟! ابلیس گفت: وای بر شما! امروز برای شما مثل روز عیسی است. به خدا قسم حتماً مردم را درباره او گمراه خواهم کرد!
سپس آیه «وَ لَقَدْ صَدَّقَ عَلَیْهِمْ إبْلیسُ ظَنَّهُ فَاتَّبَعوهُ إلّا فَریقًا مِنَ الْمُؤْمِنین»{ابلیس حرفش را دربارۀ گمراه‌کردنشان به کرسی نشاند و جز عده‌ای مؤمن، همگی دنباله‌رو او شدند.}(سبأ/20) نازل شد. با نزول این آیه، ابلیس نعره دیگری زد که شیاطین دوباره نزد او بازگشتند و گفتند: ای سرور ما، این نعره دوم چه بود؟ ابلیس گفت: وای بر شما، خداوند سخن مرا در قالب آیه‌ای از قرآن نقل کرد و آن را بر پیامبر نازل کرد. آنگاه سر خود را به سوی آسمان بلند کرد و گفت: به عزّت و جلالت قسم، این گروه مؤمن را هم به دیگران ملحق می‌کنم.
سپس پیامبر فرمود: «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحیم، إنَّ عِبادی لَیْسَ لَکَ عَلَیْهِمْ سُلْطان»{به نام خداوند رحمتگر مهربان، در حقیقت، تو بر بندگان من تسلط نداری}(أسراء/65). ابلیس هم نعره‌ای زد و شیاطین بار دیگر برگشتند و گفتند: ای سرور ما، این نعره سوم چه بود؟! ابلیس پاسخ داد: از دست یاران علی بود. پروردگارا، به عزّت و جلالت قسم آنقدر گناهان را برایشان تزئین می‌کنم تا آنان را دشمن تو کنم.
سپس امام صادق علیه‌السلام فرمود: قسم به آن که محمّد را به حق فرستاد، تعداد شیاطینی که بر مؤمنان مشغولند، بیش از تعداد زنبورها بر گوشت است! ولی مؤمن استوارتر از کوه است؛ کوه را با تیشه می‌توان تراشید، اما مؤمن از دین خود برنمی‌گردد.
