علقمه بن قیس: روزی در جنگ صفین، مردی از سپاه شام، غرق در سلاح، و قرآنی بر سر، در حالی که آیات «عَمَّ یَتَساءَلونَ * عَنِ النَّبَإِ الْعَظیمِ»{درباره چه چیز از یکدیگر می‌پرسند؟! از آن خبر بزرگ}(نبأ/1-2) را می‌خواند، حریف می‌طلبید. خواستم به جنگ او بروم اما علی علیه‌السلام به من فرمود: بایست! و سپس خود به مبارزه با آن مرد رفت و به او فرمود: آیا می‌دانی مصداق «نبأ
عظیمی» که مردم در مورد او اختلاف نظر دارند کیست؟ گفت: نه!
امام علیه‌السلام فرمود: به خدا قسم، من هستم آن خبر عظیمی که درباره‌اش به اختلاف افتادید و بر سر ولایتش جنگ می‌کنید و بعد از قبول ولایتش، مخالفت کردید، و بعد از نجات از شمشیرم، با گناه خودتان هلاک شدید. و در روز غدیر دانستید که چه کردید و در روز قیامت هم متوجه خواهید شد که چه کرده‌اید!
و بعد، ایشان شمشیرش را بالا برد و با یک ضربه، سر و دست از بدنش جدا کرد.
