مجاهد بن جبر: عده‌ای از اهل قریش در حیاط کعبه می‌نشستند و به صحابه پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله اشاره می‌کردند و آنان را مسخره می‌کردند. روزی علی علیه‌السلام به همراه تعدادی از اصحاب پیامبر(ص) از کنار آنان عبور می‌کردند که مورد ریشخند و تمسخر آنان قرار گرفتند. آن‌ها به هم چشمک می‌زدند و می‌گفتند: این برادر محمد(ص) است!

خدا هم آیات «إنَّ الَّذینَ أجْرَمواْ کانواْ مِنَ الَّذینَ آمَنواْ یَضْحَکونَ * وَ إذا مَرّوا بِهِمْ یَتَغامَزونَ * وَ إذا انقَلَبواْ إلی أهْلِهِمُ انقَلَبواْ فَکِهینَ * وَ إذا رَأَوْهُمْ قالواْ إنَّ هٰؤُلاءِ لَضالّونَ * وَ ما أُرْسِلوا عَلَیْهِمْ حافِظینَ * فَالْیَوْمَ الَّذینَ آمَنواْ مِنَ الْکُفّارِ یَضْحَکون»{گناهکارها همیشه در دنیا به مؤمنان پوزخند می‌زدند! وقتی هم از کنارشان می‌گذشتند، با چشم و ابرو به هم اشاره می‌کردند. و وقتی به خانه‌هایشان برمی‌گشتند، سرمست از این مسخره‌کردن‌ها برمی‌گشتند! وقتی هم آنان را می‌دیدند، می‌گفتند: «این‌ها جماعتی گمراه‌اند». درحالی‌که آن‌ها را بر مؤمنان نگهبان و مراقب نفرستاده بودند! ولی امروز مؤمنان‌اند که به بی‌دین‌ها می‌خندند.}(مطففین/34-29) را نازل فرمود.