امام صادق علیه السلام: علی علیه السلام به خاطر نیازی بر پیامبر صلی الله علیه و آله وارد شد در حالی که بیهوش بود و سرش بر بالین جبرئیل قرار گرفته بود و جبرئیل به شکل دحیه کلبی بود. وقتی علی علیه السلام وارد شد جبرئیل به او گفت: سر پسر عمویت را بگیر که تو به آن سزاوراتر از منی، چرا که خدا در کتابش می‌فرماید: «وَ أُولُوا الأرحامِ بَعضُهُم أوْلی بِبَعضٍ فی کِتابِ اللّهِ»{و خویشاوندان نسبت به یکدیگر، در کتابی که خدا مقرّر داشته، (از دیگران) سزاوارترند}(انفال/75 و احزاب/6). علی علیه السلام نشست و سر پیامبر را در بالین گرفت و همچنان سر پیامبر بر بالین او بود تا این‌که خورشید غروب کرد. رسول الله به هوش آمد و سرش را بلند کرد و به علی علیه السلام نگریست و فرمود: ای علی، جبرئیل کجاست؟ فرمود: ای رسول الله من کسی جز دحیه کلبی ندیدم. سرت را به من داد و گفت: ای علی سر پسر عمویت را بگیر که تو از من به آن سزاوارتری چرا که خدا در کتابش می‌فرماید: «وَ أُولُوا الأرحامِ بَعضُهُم أوْلی بِبَعضٍ فی کِتابِ اللّهِ». نشستم و سرت را گرفتم، تا این‌که خورشید غروب کرد. رسول الله صلی الله علیه و آله به او فرمود: آیا نماز عصر خواندی؟ فرمود: نه. فرمود: چه چیز تو را از نماز خواندن بازداشت؟ فرمود: از هوش رفته بودی و سرت بر بالین من بود، دوست نداشتم بر تو سختی رسد ای رسول الله و اکراه داشتم که برخیزم و نماز بخوانم و سرت را زمین بگذارم. پیامبر فرمود: خدایا، علی در اطاعت تو و رسول تو بوده که نماز عصر را از دست داده. خدایا خورشید را بر او باز گردان تا نماز عصر را در وقتش به جا آورد. خورشید طلوع کرد و سفید و پاک در زمان عصر قرار گرفت. اهل مدینه به آن نگریستند و علی علیه السلام برخاست و نماز خواند، و وقتی از نماز بازگشت خورشید غروب کرد و نماز مغرب خواندند.
تفسیر العیاشی: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَبِیهِ عَنْ آبَائِهِ علیهم السلام قَالَ: دَخَلَ عَلِیٌّ علیه السلام عَلَی رَسُولِ اللَّهِ صلی الله علیه و آله فِی مَرَضِهِ وَ قَدْ أُغْمِیَ عَلَیْهِ وَ رَأْسُهُ فِی حَجْرِ جَبْرَئِیلَ وَ جَبْرَئِیلُ فِی صُورَهِ دِحْیَهِ الْکَلْبِیِّ فَلَمَّا دَخَلَ عَلِیٌّ علیه السلام قَالَ لَهُ جَبْرَئِیلُ دُونَکَ رَأْسَ ابْنِ عَمِّکَ فَأَنْتَ أَحَقُّ بِهِ مِنِّی لِأَنَّ اللَّهَ یَقُولُ فِی کِتَابِهِ وَ أُولُوا الْأَرْحامِ بَعْضُهُمْ أَوْلی بِبَعْضٍ فِی کِتابِ اللَّهِ فَجَلَسَ عَلِیٌّ علیه السلام وَ أَخَذَ رَأْسَ رَسُولِ اللَّهِ صلی الله علیه و آله فَوَضَعَهُ فِی حَجْرِهِ فَلَمْ یَزَلْ رَأْسُ رَسُولِ اللَّهِ صلی الله علیه و آله فِی حَجْرِهِ حَتَّی غَابَتِ الشَّمْسُ وَ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلی الله علیه و آله أَفَاقَ فَرَفَعَ رَأْسَهُ فَنَظَرَ إِلَی عَلِیٍّ علیه السلام فَقَالَ یَا عَلِیُّ أَیْنَ جَبْرَئِیلُ فَقَالَ یَا رَسُولَ اللَّهِ مَا رَأَیْتُ إِلَّا دِحْیَهَ الْکَلْبِیِّ دَفَعَ إِلَیَّ رَأْسَکَ قَالَ یَا عَلِیُّ دُونَکَ رَأْسَ ابْنِ عَمِّکَ فَأَنْتَ أَحَقُّ لَهُ مِنِّی لِأَنَّ اللَّهَ یَقُولُ فِی کِتَابِهِ وَ أُولُوا الْأَرْحامِ بَعْضُهُمْ أَوْلی بِبَعْضٍ فِی کِتابِ اللَّهِ فَجَلَسْتُ وَ أَخَذْتُ رَأْسَکَ فَلَمْ یَزَلْ فِی حَجْرِی حَتَّی غَابَتِ الشَّمْسُ فَقَالَ لَهُ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و آله أَ فَصَلَّیْتَ الْعَصْرَ فَقَالَ لَا قَالَ فَمَا مَنَعَکَ أَنْ تُصَلِّیَ فَقَالَ قَدْ أُغْمِیَ عَلَیْکَ فَکَانَ رَأْسُکَ فِی حَجْرِی فَکَرِهْتُ أَنْ أَشُقَّ عَلَیْکَ یَا رَسُولَ اللَّهِ وَ کَرِهْتُ أَنْ أَقُومَ وَ أُصَلِّیَ وَ أَضَعَ رَأْسَکَ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و آله اللَّهُمَّ إِنَّ عَلِیّاً کَانَ فِی طَاعَتِکَ وَ طَاعَهِ رَسُولِکَ حَتَّی فَاتَتْهُ صَلَاهُ الْعَصْرِ اللَّهُمَّ فَرُدَّ عَلَیْهِ الشَّمْسَ حَتَّی یُصَلِّیَ الْعَصْرَ فِی وَقْتِهَا قَالَ فَطَلَعَتِ الشَّمْسُ فَصَارَتْ فِی وَقْتِ الْعَصْرِ بَیْضَاءَ نَقِیَّهً وَ نَظَرَ إِلَیْهَا أَهْلُ الْمَدِینَهِ وَ إِنَّ عَلِیّاً قَامَ وَ صَلَّی فَلَمَّا انْصَرَفَ غَابَتِ الشَّمْسُ وَ صَلَّوُا الْمَغْرِبَ.
