امام صادق علیه‌السلام: زمانی که زید بن صوحان رحمت‌الله علیه در جنگ جمل بر زمین افتاد، امیرالمؤمنین علیه‌السلام آمد و بر بالای سرش نشست و فرمود: ای زید، خدا تو را رحمت کند که مردی بودی که زحمت و دردسرت برای من بسیار کم بود و در عوض بسیار کمکم
عمرو بن ذی مرّ، سعید بن وهب و زید بن نقیع: علی علیه‌السلام در رُحبه کوفه خطاب به اصحاب فرمود: شما را به خدا قسم می‌دهم، هرکس در روز غدیر از رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله شنید که آن حضرت چه فرموده است، برخیزد و بگوید. آنگاه سیزده نفر برخاسته و شهادت
رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله: روز غدیر خم برترین عید اُمّت من است و روزی است که خدای متعال به من امر فرمود برادرم علی را به پیشوایی اُمّت منصوب کنم تا پس از من به وسیله او هدایت شوند. آن روزی است که خداوند دین را در آن کامل گردانید و
حارث هَمْدانی: علی علیه السّلام را در روزی دیدم که آمد و بر منبر رفت، پس از حمد و ثنای خدا، فرمود: حکمی بود که خدای متعال بر زبان پیامبر اُمّی جاری فرمود که جز مؤمن مرا دوست نخواهد داشت و جز منافق با من دشمنی نورزد و آنکه بهتان
علی علیه السّلام فرمود: سه کس مرا دوست ندارند: زنازاده، منافق و مردی که مادرش در حیض به او باردار شده باشد.
علی بن أبی طالب علیه السّلام: خوشه‌ای موز به پیامبر صلی الله علیه و آله هدیه شد. آن حضرت شروع به پوست کندن موز و گذاشتن آن در دهان من کرد. یکی به وی عرض کرد: یا رسول الله، شما علی را دوست می‌دارید؟ فرمود: مگر ندانستی که علی از
امام باقر علیه السّلام: در حالی که مردان قریش مشغول گفتگو درباره موضوعی بودند، امیرمؤمنان علی بن أبی طالب علیه السّلام سر رسید، و چون او را دیدند، سکوت کردند. این کار آن‌ها بر آن حضرت گران آمد. نزد رسول خدا صلی الله علیه و آله آمد و عرض کرد:
أمیرالمؤمنین علیه‌السلام: هر که خدا را دوست بدارد، پیامبر را دوست داشته است و هر که پیامبر را دوست بدارد، ما را دوست داشته است و هر که ما را دوست بدارد، شیعیان ما را دوست داشته است و ما و شیعیان ما از یک خلقت و طبيعت هستیم و
علی علیه السّلام: دو پسر فاطمه را هم نیکوکار و هم فاجر دوست می‌دارند اما برای من چنین نوشته شده که هر مؤمنی مرا دوست بدارد و هر منافقی با من دشمنی کند.
یعلی بن مُرّه آورده است که در محضر پیامبر صلی الله علیه و آله نشسته بوده که علی بن أبی طالب علیه السّلام وارد شد. پیامبر فرمود: دروغ می‌گوید آنکه گمان می‌برد ولایت مرا پذیرفته و دوستم می‌دارد در حالی که با «این» دشمنی ورزیده، از او نفرت داشته باشد.
