قریش

امام صادق علیه‌السّلام: روز غدیر خم، روزی شریف و بزرگ است. در این روز، خدا برای امیرالمؤمنین علیه‌السّلام از مردم قول گرفت و به محمّد صلی‌الله‌علیه‌وآله دستور داد که او را به امامت مردم منصوب کند… جبرئیل به زمین آمد و گفت: ای محمّد، خدا به تو فرمان می‌دهد که

امام صادق علیه‌السلام: خدای متعال می‌فرماید: ای ابراهیم، «إنّیِ جاعِلُکَ لِلنّاسِ إماما»{من تو را امام مردم قرار دادم}(بقره/124). ابراهیم عرض کرد: «وَ مِن ذُرّیَّتی»{از دودمانم چطور؟} خدا پاسخ داد: «لا یَنالُ عَهْدِی الظّالِمین»{پیمان من به ظالمان نمی‌رسد}. ظالم کسی است که برای خدا شریک قرار دهد و برای بت‌ها قربانی

امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام: رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله خاتم صد و بیست و چهار هزار پیامبر بود و من نیز خاتم صد و بیست و چهار هزار جانشین هستم. همان تکالیفی را بر عهده دارم که جانشینان قبل از من بر عهده داشتند و از خداوند کمک می‌خواهیم. رسول خدا در بستر

روزی پیامبر صلی الله علیه و آله  به صحابه خود فرمود: کدام یک از شما تمام عمر را روزه می‌گیرد و شب‌ها را به احیا می‌گذراند و قرآن را ختم می‌کند؟ سلمان عرض کرد: من، یا رسول الله. آنگاه یکی از حاضران به خشم آمد و گفت: سلمان مردی از

امام باقر علیه السّلام: در حالی که مردان قریش مشغول گفتگو درباره موضوعی بودند، امیرمؤمنان علی بن أبی طالب علیه السّلام سر رسید، و چون او را دیدند، سکوت کردند. این کار آن‌ها بر آن حضرت گران آمد. نزد رسول خدا صلی الله علیه و آله آمد و عرض کرد: