ابن عباس: رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله از مردم برای امیرالمؤمنین علیه‌السلام دو بار قول گرفت: اول، آن زمانی که فرمود: آیا می‌دانید ولیّ شما بعد از من کیست؟ گفتند: خدا و رسولش بهتر می‌دانند. در حالی که با دست به علی بن ابی‌طالب علیه‌السلام اشاره می‌کرد، فرمود: شایسته‌ترینِ مؤمنان. و بعد
بُریده أسلَمی: پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله به جمعی از صحابه فرمود: به علی به عنوان امیرالمؤمنین سلام کنید. یکی از آنها گفت: به خدا قسم که نه! نبوّت و خلافت هرگز در یک خاندان جمع نمی‌شوند. اینجا بود که خدای متعال آیات «أمْ أبْرَمواْ أمْرًا فَإنّا مُبْرِمون * أمْ یحْسَبونَ أنّا لا
اصبغ بن نباته: حارث همدانی به همراه جمعی از شیعیان که من هم در میان آنها بودم، به دیدار امیرالمؤمنین علیه‌السلام رفتند. حارث بیمار بود و هنگام راه رفتن تلو تلو می‌خورد و با عصای سرکجش به زمین ضربه می‌زد تا با آن تکیه کند. امام علی برای حارث ارزش
ابورافع: زمانی که رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله، [ابلاغ] سوره برائت [در اجتماع مشرکان در مکه] را به ابوبکر سپرد، خداوند به او وحی کرد: «کسی را که چندین بار با او نجوا کرده‌ام رها می‌کنی و کسی را می‌فرستی که با او این کار را نکرده‌ام؟!» پیامبر اکرم هم کسی را
انس بن مالک: یک فرش خندقی به رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله اهدا شد. آن حضرت به من فرمود: ای انس، آن را پهن کن، من هم این کار را انجام دادم؛ فرمود: آن ده نفر را صدا بزن که اینجا بیایند؛ این دستور را هم انجام دادم. وقتی به محضر پیامبر
ابوسعید خُدری گوید: نشانه منافق بودن، دشمنی با علی بن أبی طالب بود. روزی در حالی که رسول خدا صلی الله علیه و آله به همراه جمعی از مهاجرین و انصار که من هم در میان ایشان بودم، در مسجد بود، علی علیه السّلام وارد شد و از همه عبور
