ابوسعید خدری: روزی رسول خدا صلی الله علیه و آله و گروهی از اصحاب در «أبطح» نشسته بودند؛ پیامبر اسلام مشغول سخن گفتن برای ما بود، ناگهان گردبادی بلند شد و گرد و غبار به راه انداخت و نزدیک ایشان شد. شخصی که در آن بود به حضرت سلام کرد
امام باقر علیه‌السلام: جبرئیل با دو انار از بهشت بر پیامبر صلی الله علیه و آله نازل شد و آن‌ها را به او داد. پیامبر یکی از آن‌ها را خورد و دومی را شکست و نصف از آن را به علی علیه‌السلام داد و ایشان آن را خورد. سپس پیامبر
رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله: خدا من و مرد دیگری را پشت به پشت از صلب آدم منتقل کرد، تا اینکه از صلب پدرمان درآمدیم و من از آن مرد به اندازه فضیلت این بر این سبقت گرفتم -انگشتان سبابه و میانه را نشان داد-. این سبقت همان نبوت است. از آن
رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله: ای علی، از پروردگارم چیزی نخواسته‌ام مگر اینکه مثل آن را برای تو هم خواسته باشم؛ البته خداوند فرمود: «بعد از تو نبوّتی در کار نخواهد بود و تو خاتم پیامبران هستی و علی خاتم جانشینان پیامبران است.»
رسول خدا صلی الله علیه و آله به علی علیه‌السلام فرمود: قسم به آنکه محمّد را به حق به پیامبری فرستاد، هرکه تو را انکار کند به من ایمان نیاورده و آنکه ولایت تو را منکر گردد، نبوّت مرا انکار کرده و هرکه به تو ایمان نداشته باشد، به خدا
امام باقر علیه‌السلام: در آیه «قُلْ بِفَضْلِ اللَّهِ وَ بِرَحْمَتِهِ فَبِذٰلِکَ فَلْيَفْرَحوا»،{بگو که باید به فضل و رحمت خدا شادمان شوند}(یونس/58)، منظور از «فضل‌الله»، اقرار به نبوّت رسول خدا صلی الله علیه و آله است و منظور از «رحمته» اقرار به ولایت علی علیه‌السلام است.
