امام باقر علیه‌السلام درباره آیه «إنَّ اللَّهَ یَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الْإحْسانِ وَ إیتاءِ ذِی الْقُرْبیٰ وَ یَنْهیٰ عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنکَرِ وَ الْبَغْیْ»{خداوند به عدل و احسان و بخشش به نزدیکان فرمان می‌دهد و از فحشا و منکر و ظلم، نهی می‌کند.}(نحل/90) فرمود: منظور از «عدل»، محمد صلی‌الله‌علیه‌وآله است؛ هرکس
ابن عباس درباره آیه «قُل لا أسئَلُکُمْ عَلَیْهِ أجْرًا إلّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبیٰ»{[ای پیامبر] بگو: غیر از دوستیِ نزدیکانم، مزدی از شما نمی‌خواهم}(شوری/23) روایت می‌کند: از رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله سؤال شد: این نزدیکانی که باید آن‌ها را دوست داشته باشیم، چه کسانی هستند؟ ایشان سه بار فرمود: علی(ع)، فاطمه(س) و
امام باقر علیه‌السلام: مؤمنی پیدا نمی‌شود مگر اینکه مهر علی بن ابی طالب علیه‌السلام و اهل بیت او در دلش باشد.
زید بن علی: علی علیه‌السلام به رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله اطلاع داد که مردی به او گفته است: «من تو را به خاطر خدا دوست دارم». پیامبر(ص) فرمود: شاید در حق او کار خوبی انجام داده‌ای! علی علیه‌السلام گفت: نه به خدا قسم، لطفی در حقش نکرده بودم. پیامبر(ص) فرمود: شکر
پیامبر صلی الله علیه و آله به علی علیه السّلام فرمود: ای ابالحسن، بگو: خداوندا، برای من نزد خود عهدی قرار داده و محبتی مقرر فرما و در دلهای مؤمنان مودّتی مرحمت فرما! سپس آیه «إنَّ الَّذینَ ءامَنواْ وَ عَمِلواْ الصّالِحاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمانُ وُدًّا»{کسانی که ایمان آورده و کارهای
جابر بن عبدالله انصاری: در محضر رسول خدا صلی الله علیه و آله نشسته بودیم که یک عرب پریشان حال و ژولیده احوال بر ما وارد گشت که جامه‌های کهنه و پاره بر تن داشت و فقر از رخسارش می‌بارید. وقتی وارد شد و سلام داد، این ابیات را خواند:
امام صادق علیه‌السلام: رسول خدا صلی الله علیه و آله در پایان نماز خود دست‌ها را بلند کرد و به گونه‌ای که مردم بشنوند، در حق امیرالمؤمنین علیه‌السلام دعا فرمود و گفت: خداوندا، محبّت علی را در دل مؤمنان و هیبت و عظمت او را در دل منافقین جای بده!
امام صادق علیه‌السلام درباره آیه «سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمانُ وُدّا»{خداوندِ رحمان، محبّتی برای آنان در دلها قرار می‌دهد}(مریم/96) فرمود: این «ودّ» همان مودّتی است که خداوند ذکر کرده است. همچنین ایشان در مورد آیه [بعد]، «فَإنَّما یَسَّرْناهُ بِلِسانِکَ لِتُبَشِّرَ بِهِ الْمُتَّقینَ وَ تُنذِرَ بِهِ قَوْمًا لُدًّا» فرمود: خداوند متعال آن‌گاه که
امام صادق علیه‌السلام: علت نزول آیه «إنَّ الَّذینَ آمَنواْ وَ عَمِلواْ الصّالِحاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمانُ وُدًّا»{کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام داده‌اند، خداوندِ رحمان، محبّتی برای آنان در دلها قرار می‌دهد}(مریم/96) آن است که امیرالمؤمنین علیه‌السلام در محضر رسول خدا صلی الله علیه و آله نشسته بود. پیامبر
ابن عباس درباره آیه «سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمانُ وُدّا»{خداوندِ رحمان، محبّتی برای آنان در دلها قرار می‌دهد}(مریم/96) گفت: این آیه درباره علی علیه‌السلام نازل گردیده است؛ زیرا مسلمانی وجود ندارد که مهر علی در قلبش نباشد.
