امام صادق علیه‌السلام: منظور از آیات «فَأمّا مَنْ اُوتیَ کِتابَهُ بِیَمِینِهِ * فَسَوْفَ یحاسَبُ حِساباً یسیراً * وَ ینْقَلِبُ إِلى أهْلِهِ مَسْروراً »{کسی که نامه اعمالش به دست راستش داده شود، به‌زودی حساب آسانی برای او می‌شود و خوشحال پیش خانواده‌اش برمی‌گردد.}(انشقاق/7-9) فرمود: منظور علی علیه‌السلام و شیعیان او هستند
امام سجاد علیه‌السلام: وقتی روز قیامت برپا شود، دو تخت آراسته و فاخر از بهشت می‌آورند و بر لبه جهنم قرار می‌دهند. بعد، علی علیه‌السلام می‌آید و بر روی آنها می‌نشیند. وقتی نشست، می‌خندد، و وقتی خندید، جهنّم زیر و رو می‌شود! بعد، آن دو نفر بیرون آورده می‌شوند و
مجاهد بن جبر: عده‌ای از اهل قریش در حیاط کعبه می‌نشستند و به صحابه پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله اشاره می‌کردند و آنان را مسخره می‌کردند. روزی علی علیه‌السلام به همراه تعدادی از اصحاب پیامبر(ص) از کنار آنان عبور می‌کردند که مورد ریشخند و تمسخر آنان قرار گرفتند. آنها به هم چشمک می‌زدند
عبایة بن ربعی: علی علیه‌السلام در حال عبور از کنار جمعی از قریش بود. در حالی که به یکدیگر چشمک می‌زدند، گفتند: نگاه کنید، این همان کسی است که محمد(ص) او را انتخاب کرده و از بین اعضای خانواده‌اش او را بر دیگران ترجیح داده است. خدا هم این آیات
امام باقر علیه‌السلام درباره مصداق آیه «فَأمّا مَنْ أُوتیَ کِتابَهُ بِیَمینِهِ فَیَقولُ هاؤُمُ اقْرَءُواْ کِتابیَه»{کسی که نامه اعمالش را به دست راستش دهند [از شدّت شادی و مباهات] فریاد می‌زند که: بیایید کارنامه‌ام را بخوانید!}(حاقه/19) فرمود: این آیه درباره علی علیه‌السلام نازل شد و تبدیل به ضرب‌المثلی برای اهل ایمان
جابر بن عبدالله انصاری: رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله به علی علیه‌السلام فرمود: ای علی، هرکس تو را دوست داشته باشد و ولایتت را بپذیرد، خداوند او را در بهشت با ما همنشین می‌کند، و سپس این آیات را تلاوت فرمود: «إنَّ الْمُتَّقینَ فی جَنّاتٍ وَ نَهَرٍ * فی مَقْعَدِ صِدْقٍ عِندَ
جابر بن عبدالله انصاری: پیش رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله بودیم و صحابه درباره بهشت گفت‌وگو می‌کردند. پیامبر(ص) فرمود: اولین کسی که وارد بهشت می‌شود، علی بن ابی‌طالب علیه‌السلام است. ابودجانه انصاری گفت: یا رسول الله، به ما فرموده بودید که بهشت تا زمانی که شما وارد آن نشده باشی بر پیامبران
امام باقر و امام صادق علیهماالسّلام در خصوص شأن نزول آیه «فَلَمّا رَأَوْهُ زُلْفَةً سیئَتْ وُجوهُ الَّذینَ کَفَرواْ وَ قیلَ هذَا الَّذی کُنتُم بِهِ تَدَّعون»{هنگامی که آن را از نزدیک می‌بینند، صورت کافران زشت و سیاه می‌شود، و به آنها گفته می‌شود: «این همان چیزی است که تقاضای آن را
امام موسی بن جعفر علیهماالسلام: در آیه «فَأذَّنَ مُؤَذِّنُ بَیْنَهُمْ أن لَعْنَةُ اللَّهِ عَلی الظّالِمینَ»{فریادزننده‌ای میان [اهل بهشت و جهنم] با صدای بلند اعلام می‌کند که: «لعنت خدا بر ستمکاران»}(اعراف/44)، منظور از «مؤذّن» امیرالمؤمنین علیه‌السلام است که آن‌چنان ندایی برمی‌آورد که همه خلایق بشنوند.
جابر بن عبدالله انصاری: من در حجةالوداع و در منا، از هرکس به رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله نزدیک‌تر بودم که فرمود: نبینم بعد از من مرتد و کافر شوید و یکدیگر را بکشید. به خدا قسم، اگر این کار را کنید من را در همان سپاهی می‌بینید که با آن می‌جنگید!
