ابوعبدالرحمان سلمی: من چهار فضیلت از علی بن ابی‌طالب حفظ هستم ولی فقط به خاطر حسادت آن‌ها را به زبان نمی‌آورم. به او گفتند: آن چهار فضیلت کدام است؟ گفت: آیه «الَّذینَ یُنفِقونَ أمْوالَهُم بِاللَّیْلِ وَ النَّهارِ سِرًّا وَ عَلانیَةً فَلَهُمْ أجْرُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ وَ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا
ابن عباس: علی علیه‌السلام فقط چهار سکه نقره داشت. یک سکه را شب صدقه داد، یک سکه دیگر را روز، و یک سکه را پنهانی صدقه داد و آخرین سکه را هم علنی. در نتیجه آیه «الَّذینَ یُنفِقونَ أمْوالَهُم بِاللَّیْلِ وَ النَّهارِ سِرًّا وَ عَلانیَةً فَلَهُمْ أجْرُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ وَ
ابن عباس درباره «آیه نجوا» می‌گوید: خداوند با این آیه سخن گفتن با پیامبر صلی الله علیه و آله را حرام فرمود و لازم بود اگر کسی قصد گفتگو با وی را داشت، یک درهم صدقه بدهد. اما با وجود چنین شرطی، دیگر کسی حاضر نبود به دیدار پیامبر بیاید
علی علیه‌السلام: من اولین کسی بودم که بعد از نزول آیه «نجوا» با رسول خدا صلی الله علیه و آله دیدار و گفتگو کردم. دیناری داشتم که آن را با ده درهم عوض کردم و با آن ده بار با پیامبر ملاقات کردم، یعنی هربار که به دیدار او می‌رفتم
علی علیه‌السلام: در قرآن آیه‌ای هست که پیش از من کسی بدان عمل نکرده و بعد از من هم کسی به آن عمل نخواهد کرد و این آیه ، آیه «نجوا» می‌باشد. وقتی این آیه نازل شد، من یک دینار داشتم که آن را با ده درهم عوض کردم و
امام باقر علیه‌السلام درباره آیه «إذا ناجَیْتُمُ الرَّسولَ فَقَدِّمواْ بَیْنَ یَدَیْ نجْواکُمْ صَدَقَه»{هنگامی که می‌خواهید با رسول خدا نجوا کنید، قبل از آن صدقه‌ای بدهید}(مجادله/12) فرمود: علی علیه‌السلام برای ملاقات با رسول خدا صلی الله علیه و آله صدقه داد و سپس این آیه با آیه [بعد]: «ءَ أشْفَقْتُمْ أن
عبدالله بن عمر: عمر بن خطاب از من پرسید: پسرم، بهترین شخص بعد از رسول خدا چه کسی است؟ گفتم: کسی که خداوند آنچه را که بر مردم حلال است بر او حرام و آنچه را که بر مردم حرام است بر او حلال کرده است. گفت: به خدا قسم
از امام باقر علیه‌السلام درباره آیه «إنَّما وَلِیُّکُمُ اللّهُ وَ رَسولُهُ وَ الَّذینَ ءامَنواْ…» آمده که: جمعی از یهودیان از جمله: عبدالله بن سلام، أسد، ثعلبه، ابن یامین و ابن صوریا اسلام آوردند. اینان نزد رسول خدا صلی الله علیه و آله آمده و عرض کردند: ای پیامبر خدا، موسی،
در نامه‌ای که امام علی النقی علیه‌السلام در باب جبر و اختیار به مردم اهواز نوشته می‌فرماید: صحیح‌ترین روایتی که قرآن بر آن مهر تأیید زده است، روایتی است اجماعی از رسول اکرم صلی الله علیه و آله که در آن می‌فرماید: «من دو جانشین بعد از خودم برایتان بر
جابر بن عبدالله انصاری: در محضر رسول خدا صلی الله علیه و آله نشسته بودیم که یک عرب پریشان حال و ژولیده احوال بر ما وارد گشت که جامه‌های کهنه و پاره بر تن داشت و فقر از رخسارش می‌بارید. وقتی وارد شد و سلام داد، این ابیات را خواند:
