امام باقر علیه‌السلام: روزی رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله سواره در حرکت بود و علی بن ابی‌طالب علیه‌السلام پیاده. پیامبر(ص) به او فرمود: اباالحسن، یا سوار شو یا برگرد؛ چون که خدا به من دستور داده اگر سواره بودم تو هم سواره باشی و اگر پیاده بودم تو هم پیاده باشی، و
ربیع بن قریع: پیش عبدالله بن عمر بودیم که مردی از اهالی بنی‌تمیم به نام حسّان بن وابصه به او گفت: دو نفر را دیدم که درباره علی(ع) و عثمان صحبت می‌کردند و از هیچ توهینی در حق آنها کوتاهی نکردند! ابن عمر گفت: اگر لایق لعن بودند، خدا آنها
امام باقر علیه‌السلام آیه «وَ یَسْتَنبِئونَکَ أحَقٌّ هُوَ قُلْ إی وَ رَبّیِ إنَّهُ لَحَق»{از تو می‌پرسند: آیا آن حقّ است؟ بگو: «بله، به پروردگارم قسم، قطعاً حقّ است}«یونس/53) را این‌طور معنا فرمود: ای محمّد، از تو می‌پرسند که آیا علی(ع) وصیّ توست؟ فرمود: بله، به پروردگارم قسم که او وصیّ
حبّه عُرَنی: وقتی رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله دستور داد درها و خانه‌هایی که به مسجدالحرام باز می‌شدند، بسته شوند، این کار برای صاحبان آن خانه‌ها سخت آمد. دیدم حمزه بن عبدالمطلّب، لباس قرمزی به تن داشت و در حالی که اشک می‌ریخت، گفت: عمویت و ابوبکر و عمر و عباس را
جابر بن عبدالله انصاری: مردمی از یمن با چهره‌های گشاده و بشّاش به محضر رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله آمدند. پیامبر(ص) فرمود: اینها مردمی مهربان و ثابت‌قدم در ایمان هستند. «منصور» هم از نسل اینهاست(1) که به همراه هفتادهزار رزمنده برای یاری جانشین من و جانشین وصیّ من به میدان می‌آید. رزمنده‌هایی
امام باقر علیه السلام درباره شأن نزول آیات «ن وَ الْقَلَمِ وَ ما یسْطُرونَ * ما أنْتَ بِنِعْمَةِ رَبِّکَ بِمَجْنونٍ * وَ إنَّ لَکَ لَأجْراً غَیرَ مَمْنونٍ * وَ إنَّکَ لَعَلىٰ خُلُقٍ عَظیمٍ * فَسَتُبْصِرُ وَ یبْصِرونَ * بِأیِّکُمُ الْمَفْتونُ»{ن، قسم به قلم و آنچه می‌نویسند که به نعمت پروردگارت
امام صادق علیه‌السلام آیه «وَ یَسْتَنبِئونَکَ أحَقٌّ هُوَ قُلْ إی وَ رَبّیِ إنَّهُ لَحَق»{از تو می‌پرسند: آیا آن حقّ است؟ بگو: «بله، به پروردگارم قسم، قطعاً حقّ است}«یونس/53) را این‌طور معنا فرمود: «ای محمّد، مردم مکه از تو درباره علی بن ابی‌طالب سؤال می‌پرسند که آیا او امام است؟ بگو:
امام صادق علیه‌السلام: به خدا قسم، منظور آیه «أُوْلٰئِکَ الَّذینَ یَعْلَمُ اللَّهُ ما فی قُلوبِهِمْ فَأعْرِضْ عَنْهُمْ وَ عِظْهُمْ وَ قُل لَهُمْ فی أنفُسِهِمْ قَوْلاً بَلیغًا»{خدا می‌داند در دلشان چه می‌گذرد. پس، از آنها کناره بگیر، ولی پندشان بده و وقتی تنها هستند، با سخنانی شفاف راهنمایی‌شان کن.}(نساء/63) فلانی و
امام باقر علیه‌السلام، آیه 64 سوره نساء را این‌گونه قرائت کردند: «وَ لَوْ أنَّهُمْ إذ ظَلَمواْ أنفُسَهُمْ جَاءوکَ [یا عَلیّ] فَاسْتَغْفَرواْ اللهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسولُ لَوَجَدواْ اللهَ تَوّابًا رَحیمًا»{اگر آنان هنگامی که به خود ستم کردند، نزد تو می‌آمدند [ای علی] و از خدا آمرزش می‌خواستند، و پیامبر هم
امام صادق علیه‌السلام: روزی رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله از خانه بیرون آمد و به علی علیه‌السلام فرمود: ای علی، از خدا خواستم که تو وزیر من باشی و او هم قبول کرد. از او خواستم که تو را وصی من قرار دهد و انجام داد. خواستم که تو را خلیفه و
