تکذیب

ابوموسی مشرقانی: در محضر امام صادق علیه‌السلام بودم و جمعی از اهل کوفه هم حضور داشتند. از ایشان درباره آیه «لَئِنْ أشْرَکْتَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُک»{اگر مشرک شوی تمام اعمالت تباه می‌شود.}(زمر/65) پرسیدند. امام(ع) فرمود: معنای این آیه، آن‌طور نیست که تصوّر می‌کنید. وقتی خدای عزّوجل به پیامبر(ص) سفارش کرد که علی

زید بن جهم: امام صادق علیه السلام فرمود: هر وقت به علی علیه‌السلام سلام می‌دهید، او را «امیرالمؤمنین» خطاب کنید. رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله به ابوبکر فرمود: بلند شو و به علی علیه‌السلام به عنوان «امیرالمؤمنین» سلام کن. گفت: این دستور خداست یا تصمیم پیامبر؟ فرمود: بله، دستور خدا و پیامبر

امام باقر علیه‌السلام درباره مفهوم آیات «إلَا أصْحابَ الْیَمینِ * فی جَنّاتٍ یَتَسائَلونَ * عَنِ الْمُجْرِمینَ * ما سَلَکَکُمْ فی سَقَرَ»{اصحاب یمین در باغهای بهشت هستند، و از مجرمان سؤال می‌کنند چه چیزی شما را به جهنم وارد کرد؟!»}(مدثر/39-42) فرمود: رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله به علی علیه السلام فرمود: ای علی،

امام باقر علیه‌السلام: آیه 89 سوره أسراء و آیه 50 سوره فرقان به این شکل توسط جبرئیل نازل شد: «فَأبیٰ أکْثَرُ النّاسِ [بِوَلایَةِ عَلیٍّ] إلّا کُفورًا»{ولی بیشتر مردم جز انکار و کفران [ولایت علی] نخواستند}.

امام کاظم علیه‌السلام آیات 48 تا 51 سوره حاقه را این‌گونه قرائت و معنا کردند: «إنَّ [وَلایَةَ عَلیٍّ] لَتَذْکِرَةٌ لِلْمُتَّقینَ‌ [لِلْعالَمینَ] * وَ إنّا لَنَعْلَمُ‌ أنَ‌ مِنْکُمْ‌ مُکَذِّبینَ‌ * وَ إنَّ  [عَلیّاً] لَحَسْرَةٌ عَلَى‌ الْکافِرینَ‌ * وَ إنَّ [وَلایَتَهُ] لَحَقُ‌ الْیقینِ‌»{[ولایت علی علیه‌السلام] بدون شک برای پارسایانِ [عالِم] مایه تذکر

امام صادق علیه‌السلام: روزی رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله از خانه بیرون آمد و به علی علیه‌السلام فرمود: ای علی، از خدا خواستم که تو وزیر من باشی و او هم قبول کرد. از او خواستم که تو را وصی من قرار دهد و انجام داد. خواستم که تو را خلیفه و

ابن عباس: جمعی از رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله پرسیدند که آیه «وَعَدَ اللّهُ الَّذینَ آمَنواْ وَ عَمِلواْ الصّالِحاتِ مِنْهُم مَغْفِرَةً وَ أجْرًا عَظیماً»{خدا به کسانی از آنان که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده‌اند، آمرزش و پاداش بزرگی وعده داده است.}(فتح/29) درباره چه کسی نازل شده است؟ ایشان فرمود: وقتی روز

زراره: امام باقر علیه‌السلام در مورد آیه «فَلَمَّا رَأَوْهُ زُلْفَةً سِیئتْ وُجُوهُ الَّذِینَ کَفَرُواْ وَ قِیلَ هَذَا الَّذِی کُنتُم بِهِ تَدَّعُون»{و آن‌گاه که آن لحظه را نزدیک ببینند، چهره‌های کسانی که کافر شده‌اند در هم می‌رود و گفته می‌شود: «این است همان چیزی که آن را فرا می‌خواندید!»}(مُلک/27) فرمود: این