امام رضا علیه‌السلام: شهرت روز غدیر در آسمان بیشتر از شهرت آن در زمین است، و خداوند متعال در فردوس قصری دارد که آجرهای آن، یکی از نقره و یکی از طلاست و صدهزار گنبد سرخ و صدهزار خیمه از یاقوت سبز دارد، خاکش از مُشک و عنبر است و
هشام بن سالم: در محضر امام صادق علیه‌السلام بودم که معاویة بن وهب و عبدالملک بن اعین خدمت ایشان رسیدند؛ معاویة بن وهب عرض کرد: ای فرزند پیامبر! حدیثی که می‌گوید رسول خدا صلی الله علیه و آله پروردگارش را دیده، چیست و او را به چه صورتی دیده است؟
رسول خدا صلی الله علیه و آله: وقتی مرا به معراج بردند، به جایی رسیدم که میان من و پروردگارم نه فرشته مقرّبی بود و نه فرستاده و پیامبری. در آن مقام هر حاجتی از خدا خواستم بهتر از آن را به من عطا فرمود. در آنجا آوایی شنیدم که
امام باقر علیه‌السلام: علی علیه‌السلام نشانه‌ای برای محمّد صلی‌الله‌علیه‌و آله است و محمّد به ولایت علی دعوت می‌کند. مگر سخن رسول خدا را نشنیده‌ای که می‌فرماید: «مَن کُنتُ مَولاهُ فَعَلیٌّ مولاهُ اللَّهمَّ والِ مَن والاهُ وَ عادِ مِن عاداهُ»؟! پس خداوند دوستدارِ دوستدار او و دشمنِ دشمن او شد. اما
زید بن علی بن الحسین: در آیه «وَ اللَّهُ یَدْعواْ إِلی دارِ السَّلامِ وَ یهْدی مَن یَشاءُ إلی صِراطٍ مُّسْتَقیم»{و خدا [شما را] به سرای سلامت فرا می خواند، و هر که را بخواهد به راه راست هدایت می کند.}(یونس/25)، «دارالسلام» به معنی «بهشت» است و «صراط مستقیم» یعنی ولایت
رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: «هرکس دوست داشته باشد که به آن نهال سرخ که خداوند در بهشت عدن کاشته تمسک جوید، باید به حُبّ علی بن أبی طالب علیه السّلام تمسّک جوید».
رسول خدا صلی الله علیه و آله: بوی بهشت از سوی قَرَن می آید، ای اویس قرنی چقدر مشتاق توام، آگاه باشید هر کس او را دید سلام مرا به او برساند. از ایشان سوال شد: ای رسول خدا، اویس قرنی کیست؟ آن حضرت فرمود: اگر از شما پنهان گشت
رسول خدا صلی الله علیه و آله به علی علیه السّلام فرمود: دوست داشتن تو ایمان و دشمنی با تو نفاق است. و نخستین کسی که وارد بهشت می‌شود، دوستدار توست و اولین کسی که وارد دوزخ می‌شود، دشمن توست. و خداوند تو را سزاوار آن کرده است، زیرا تو
جابر بن عبدالله انصاری: در محضر رسول خدا صلی الله علیه و آله نشسته بودیم که یک عرب پریشان حال و ژولیده احوال بر ما وارد گشت که جامه‌های کهنه و پاره بر تن داشت و فقر از رخسارش می‌بارید. وقتی وارد شد و سلام داد، این ابیات را خواند:
