پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله: من شما را بر حوض [کوثر] وارد می‌کنم و تو ای علی! ساقی هستی. حسن(ع) دورکننده نااهلان از آن حوض و حسین(ع) امرکننده به آن است. علی بن حسین(ع) پیش‌رونده به سوی آب و محمّد بن علی(ع) توزیع‌کننده آب و جعفر بن محمّد(ع) سوق‌دهنده به سوی آب است.
امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام برای مردم خطبه خواند و فرمود: ای مردم، قبل از آنکه مرا از دست دهید از من بپرسید! من رئیس و بزرگ مؤمنان و هدف و نهایت پیشتازان راه خدا(1) و امام پرهیزکاران و پیشوای دست و پا و رو سفیدان عالم و آخرین اوصیا و وارث
امام صادق علیه‌السلام: فضیلت و بزرگی امیرالمؤمنین علیه‌السلام در این است که هر چه پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله آورده، او به آن عمل کرد و از هر چه نهی کرد آن را انجام نداد. هر فضیلتی که برای پیامبر هست، برای او هم هست به جز اینکه پیامبر برتر از همه موجودات
امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام: من هدایت‌کننده و هدایت‌شده هستم. من پدرِ یتیمان و مسکینان و سرپرست بیوه‌زنان هستم. من پناه هر ناتوان و هر کسی هستم که هراسان است. من رهبر مؤمنان به سوی بهشت و ریسمان محکم الهی هستم. من نمونه کامل تقوا، چشم خدا، زبان راستگوی خدا و دست
امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام: ده خصلت از رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله به من داده شده که قبل از من به کسی نداده‌اند و بعد از من هم به کسی نخواهند داد. آن حضرت به من فرمود: ای علی، تو در دنیا و آخرت برادر منی. تو در روز قیامت نزدیک‌ترین فرد به
ابن عباس: رسول خدا صلی الله علیه و آله می‌فرمود: شبی که به معراج رفتم، وارد بهشت شدم و در آنجا نوری را مشاهده کردم؛ به جبرئیل گفتم: این چه نوری بود که دیدم؟ گفت: ای محمّد این نه نور خورشید است و نه نور ماه، بلکه کنیزی از کنیزان
ابوهُریره: پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در مورد آیه «یَوْمَ یَفِرُّ المرْءُ مِنْ أَخِیهِ وَ أُمِّهِ وَ أَبِیهِ» {روزی که آدمی از برادرش، و از مادرش و پدرش می‌گریزد} (عبس/36-34) فرمود: کسی که با ولایت امیرالمؤمنین علیه السلام وارد قیامت شده باشد، از مصادیق آیات فوق استثنا شده
عبد الله بن عُمَر: رسول خدا صلی الله علیه و آله می‌فرمود: ای مردم، بدانید امیرالمؤمنین علیه‌السلام در میان شما همانند ستاره‌ی درخشان در آسمان است و وقتی طلوع کند اطراف خود را روشن می‌کند. ای مردم، بدانید که من این سخن را به این دلیل به شما گفتم که
ابن عباس: رسول خدا صلی الله علیه و آله درباره آیه «طُوبی لَهُمْ وَ حُسْنُ مَآب» {خوشا به حالشان، و خوش سرانجامی دارند} (رعد/29) فرمود: «طوبا» نام درختی است که خداوند آن را با دست خود در بهشت کاشت و از روح خود در آن دمید و زیورآلات از آن
امام باقر علیه‌السلام: مقصود از مؤذن در آیه «وَ نَادَی أَصحابُ الجنَّةِ أَصحابَ النَّار أَن قَدْ وَجَدْنَا مَا وَعَدَنَا رَبُّنَا حَقًّا فَهَلْ وَجَدتُّم مَّا وَعَدَ رَبُّکُمْ حَقًّا قَالُواْ نَعَمْ فَأَذَّنَ مُؤَذِّنُ بَیْنهمْ أَن لَّعْنَةُ اللَّهِ عَلی الظَّالِمِینَ»{و بهشتیان به دوزخیان می‌گویند: «ما آنچه را پروردگارمان به ما وعده داده بود
