اعمش از مردی همدانی روایت می‌کند: در جنگ صفّین همراه علی علیه السلام بودیم. اهل شام، جناح راست سپاه امیرالمؤمنین را شکست دادند. مالک اشتر فریاد زد که عقب‌نشینی کنند. امیرالمؤمنین علیه السلام در همین حال، سه بار به اهل شام فرمود: ای ابومسلم، آنها را بگیر! مالک گفت: مگر
امیرالمؤمنین علیه‌السلام: چه بسیار کشتارها و مصیبت‌هایی که حکومت بنی‌عباس آن را با ترس و ناامیدی به وجود می‌آورند. برای آنها، شهری به نام زوراء(=بغداد) میان دجله و دُجَیل بنا می شود. در ادامه و پس از توصیف بغداد، فرمود: در آن شهر، پادشاهان بنی شیصبان که بیست و چهار
علی علیه السلام در مورد معتصم عباسی فرمود: بر روی منابر، برای او با میم، عین و صاد دعا می‌شود. او مردی است که صاحب فتوحات، پیروزی و غلبه بر دشمنان است. پرچم‌هایش در سرزمین روم به اهتزاز در می‌آید و شهرهای دست نیافتنی آن را فتح می‌کند. از عقوبت
امیرالمؤمنین علیه السلام در یکی از خطبه‌های خود فرمود: وای بر این امت از مردانِ درخت ملعونه که پروردگارتان آن را ذکر کرده است. ابتدایشان سرسبز و انتهایشان شکافته و خرد شده است(1). بعد از آنان، امر ولایت امّت محمد(ص) را، مردانی بر عهده می‌گیرند که اولین آنها مهربان‌ترینشان، دومی
علقمه بن قیس: امیرالمؤمنین علیه السلام بر منبر کوفه خطبه لؤلؤیه را برای ما ایراد کرد و در پایان سخنانش فرمود: بدانید که من به زودی مسافرم و به سوی غیب می‌روم. مواظب فتنه امویان و حکومت کسروی و کشتن آن چه خدا زنده کرده و زنده کردن آن چه
