قتادة بن دعامه نزد امام باقر علیه‌السلام رفت و درباره معنای آیه «وَ لَقَدْ صَدَّقَ عَلَیْهِمْ إبْلیسُ ظَنَّهُ فَاتَّبَعوهُ إلّا فَریقًا مِنَ الْمُؤْمِنین»{ابلیس حرفش را دربارۀ گمراه‌کردنشان به کرسی نشاند و جز عده‌ای مؤمن، همگی دنباله‌رو او شدند.}(سبأ/20) پرسید. ایشان فرمود: وقتی خداوند به پیامبر امر فرمود علی علیه السلام
امام باقر علیه‌السلام: وقتی رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله دست علی علیه‌السّلام را در غدیرخم بالا برد و فرمود: هر که من مولای او بودم، حالا علی مولای اوست، ابلیس لعنت‌الله‌علیه به همراه شیاطینش حاضر بودند. وقتی رسول خدا جمله «مَن کُنتُ مولاهُ فعلیٌّ مولاه» را بر زبان آورد، شیاطین به ابلیس
امام صادق علیه‌السلام درباره حدیث غدیرخم فرمود: وقتی پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله آن سخنان را درباره علی علیه‌السلام فرمود و او را به امامت مردم منصوب کرد، ابلیس نعره‌ای زد که همه شیاطین پیرامون او جمع شدند و گفتند: ای سرور ما، این نعره برای چه بود؟! ابلیس گفت: وای بر شما!
امام صادق علیه‌السلام: وقتی خداوند در آیه «یا أیُّها الرَّسولُ بَلِّغْ ما أُنزِلَ إلَیْکَ مِن رَبِّک»(مائده/67) در غدیرخم، به پیامبر خود صلی‌الله‌علیه‌وآله دستور داد که علی علیه‌السلام را به عنوان امیر مؤمنان منصوب کند، آن حضرت فرمود: هر که من مولای اویم، علی نیز مولای اوست. آن گاه بود که
